Eugeniusz Głowacz

Urodził się 2 lutego 1890 r. w Stenrażycach pow. Włodzimierz Wołyński. Syn Józefa i Stefanii z Jasińskich.

Uczył się w gimnazjum filologicznym Mariana Rychłowskiego w Warszawie.

Należał wówczas do Zw. Walki Czynnej. Po uzyskaniu matury w 1911 r. wyjechał do Leodium, gdzie podjął studia chemiczne.

Był tam członkiem Zw. Strzeleckiego ps. „Ojstaszewski”, „Zenobi”. Latem 1914 r. uczestniczył w letnim kursie w krakowskich Oleandrach.

3 sierpnia 1914 r. przydzielony do 1 komp. kadrowej, z którą 6 sierpnia wyruszył w pole. 15 sierpnia przeniósł się do kwalerii. Służył w 1 szw. LP, uzyskując stopień st. uł. Przeszedł cały szlak bojowy szw. do sierpnia 1915 r., kiedy jako ciężko chory odszedł do szpitala rezerwowego nr 1 w Wiedniu. Po wyzdrowieniu na podstawie superrewizji 5 października zwolniony z Legionów.

Pozostał w Wiedniu, gdzie w okresie od 8 września 1916 do 4 sierpnia 1917 r. był internowany.

Następnie przyjechał do Łaskarzewa i podjął działalność w POW. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Garwolinie w listopadzie 1918 r. Wkrótce potem ciężko zachorował na tyfus.

12 sierpnia 1919 r. wstąpił do WP. Skierowany do Szkoły Podchorążych Jazdy w Warszawie, 1 listopada ukończył kurs i w stopniu pchor. został przydzielony do 7 puł. 1 grudnia mianowany ppor. kaw. Dowodził plut. w szw. zapasowym. Awansowany z dniem 1 kwietnia 1920 r. na por. kaw., 7 maja przydzielono go do sztabu 3 Armii. Sprawował funkcję oficera do specjalnych zadań w kwatermistrzostwie, a potem referenta do spraw jeńców. W okresie od 11 września 1920 do 5 marca 1921 r. dowodził szw. zapasowym 7 puł.

Od 17 kwietnia 1921 r. dowódca szkoły podoficerskiej pułku. Zweryfikowany jako por. kaw. z 1 stycznia 1919 r., 5 października 1925 r. objął stanowisko dowódcy plut. łączności. W latach 1926-1927 przebywał na kursie dowódców szw. w Oficerskiej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. Awansowany 1 stycznia 1927 r. na rtm. kaw., w okresie od 13 lipca do 29 listopada tego roku dowodził w zastępstwie 4 szw., a potem był młodszym oficerem tego szw. Przebywał na kursie w szkole czołgów (15 stycznia-15 maja 1928) oraz na kursie taktycznym samochodów pancernych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1 czerwca-1 sierpnia 1928).

Po ich ukończeniu powrócił do 7 puł i objął dowództwo plut. łączności. Od 15 listopada zajmował stanowisko referenta w Dep. Kawalerii MSWojsk. 10 października 1930 r. skierowany do służby w 1 dyonie samochodów pancernych, do 5 czerwca 1931 r. dowodził 2 szw. Następnie (do 20 października) komendant parku samochodowego. Po przekształceniu jednostki w 4 dyon pancerny (potem: 4 baon pancerny) do 1 maja 1932 r. był dowódcą 3 szw., ponownie komendantem parku (do 22 marca 1934 r.) oraz oficerem mobilizacyjnym (do 3 grudnia 1934 r.). W 1932 r. ukończył dwa kursy specjalistyczne. Od 3 grudnia 1934 r. zastępca kwatermistrza baonu. 4 października 1935 r. został kwatermistrzem baonu. W 1937 i 1938 r. oskarżony o nadużycia, z dniem 31 sierpnia 1938 r. został przeniesiony w stan spoczynku. W wyniku dochodzenia uznano, iż nie popełnił nadużyć, a jedynie z powodu nadmiaru zajęć i nadgorliwości dopuścił się pewnych zaniedbań.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK.

Miał awansować do stopnia mjr.

Po zakończeniu wojny wyjechał na Dolny Śląsk i zamieszkał w Sobieszowie koło Jeleniej Góry. Pracował jako urzędnik ubezpieczeniowy w tym mieście. Ukrywał swoja wojskową przeszłość.

Zmarł 7 lipca 1950 r. w Sobieszowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Jadwigą Piechowską, miał syna (ur. 1927).