Eugeniusz Godziejewski

Urodził się 15 grudnia 1885 r. w majątku Barań na Mohylewszczyźnie. Syn Michała, zarządcy dóbr, i Kamilii z Abakanowiczów.

Po złożeniu matury w gimnazjum realnym w Mohylewie (1906 r.) studiował elektrykę na Politechnice Lwowskiej. W 1914 r. uzyskał dyplom inżyniera.

We Lwowie uczestniczył w pracach Organizacji Bojowej PPS, od 1908 r. Zw. Walki Czynnej, potem Zw. Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej od 7 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Przydzielony do 3 pp LP, był dowódcą plut. 7 komp. 12 października 1914 r. mianowany chor. piech. Od 3 lutego 1915 r. dowodził 7 (późniejsza 4) komp. 3 pp LP, awansując kolejno 25 czerwca 1915 r. na ppor. piech., 1 listopada na por. piech. i 1 listopada 1916 r. na kpt. piech. Uczestniczył w całej kampanii bojowej pułku. Podczas niemieckiego przeszkalania Legionów dowodził komp. na kursie wyszkolenia piechoty nr 3.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od sierpnia 1917 r. służył w Polskiej Sile Zbrojnej. Do 1 maja 1918 r. zajmował stanowisko dowódcy kursu wyszkolenia piechoty nr 2, a następnie dowódcy II baonu 1 pp. 12 października 1918 r. awansował na mjr. piech.

Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Na początku 1919 r. z II baonem 7 pp leg (b. 1 pp PSZ) wysłany na front czeski, 29 stycznia wszedł z nim w skład GO płk. Franciszka Latinika.

Dnia 30 stycznia 1919 r. gdy major Godziejewski wyładowywał swój do pomocy na Śląsk przybyły bataljon 7ppL do Skoczowa, nadeszła wiadomość, że nieprzyjaciel przerwał naszą linję obronną na wzgórzu 340. – wydany rozkaz przeze mnie kontratakiem odebrać to wzgórze wykonał ten bataljon przy współudziale artylerji, która również dostała rozkaz ten kontratak przygotować tak sprawnie, że w przeciągu dwóch godzin wzgórze 340 było napowrót w naszym ręku.

Oprócz tego major Godziejewski widząc, że nieprzyjaciel manewrowym ruchem zamierza własne skrzydło z lewej flanki okolić ugrupował swoje siły tak skutecznie, [że] mógł się aż do późnej nocy bronić. Tym sprawnym czynem jako też dobrym przykładem przyczynił się skutecznie do końcowego pobicia Czechów.

Później uczestniczył w walkach na froncie wschodnim. W okresie od 15 sierpnia do 2 września 1919 r. dowodził przejściowo 9 pp leg, po czym od 18 listopada był inspektorem piechoty DOGen Lublin. Stopień ppłk. piech. uzyskał ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 r.

23 grudnia 1921 r. został dowódcą 85 pp. Zweryfikowany jako ppłk piech. z 1 czerwca 1919, w okresie od stycznia do maja 1923 r. przebywał na kursie dowódców pułków w Rembertowie, po ukończeniu którego otrzymał dowództwo 70 pp. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na płk. piech. Od 6 sierpnia 1927 do 9 czerwca 1931 r. sprawował dowództwo 4 Brygady KOP, 9 czerwca 1931 r. został dowódcą 19 DP. 1 stycznia 1934 r. awansował na gen. bryg. Od kwietnia 1936 r. był zastępcą dowódcy OK nr III w Grodnie.

Zmarł 25 maja 1938 r. w Grodnie i tam został pochowany na Cmentarzu Wojskowym.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał order Polonia Restituta 3 kl.

Żonaty z Ireną Biszewską, miał z nią syna Tadeusza (ur. 1920), fotografa, oraz córkę Janinę (ur. 1923), dr. nauk rolniczych.