Eugeniusz Górniewicz

Urodził się 14 października 1891 r. w Rawie Ruskiej. Syn Edwarda i Józefy.

Członek XXIV Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Stanisławowie. Uzsyskał stopień podoficera kadeta.

Ukończył studia weterynaryjne.

W czasie I wojny światowej w armii austro-węgierskiej. Służył w 3 puł.

Po 1918 r. w WP. Zweryfikowany jako kpt. lek. wet. i awansowany 1 stycznia 1927 r. na mjr. lek. wet., co najmniej od 1923 r. lekarz i starszy lekarz weterynarii 6 psk. Od czerwca 1934 r. starszy lekarz weterynarii 3 pal leg. 19 marca 1939 r. awansował na ppłk. lek. wet.

Podczas II wojny światowej od 1 września 1939 r. szef służby weterynaryjnej 3 DP Leg. Uczestniczył m.in. w bitwie pod Iłżą. Po zakończeniu walk powrócił do Zamościa. Założył prywatną lecznicę weterynaryjną. Był jednym z organizatorów SZP/ZWZ w mieście ps. „Doktor”, „Uprawa”. Należał do komendy obwodu. Następnie szef służby weterynaryjnej Okręgu ZWZ Lublin. 6 listopada 1941 r. aresztowany przez Niemców, od wiosny 1942 r. był więziony na Zamku w Lublinie, gdzie należał do czołowych działaczy ruchu oporu, i w obozie koncentracyjnym na Majdanku.

Po wojnie pracował jako dyrektor rzeźni w Lublinie, a następnie pracował w Instytucie Rybackim w Gdańsku.

Zmarł 12 maja 1962 r.

Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Kamilą Tomicką, miał trzech synów m.in. Czesława (1923-1984), Wiesława i Lesława, konstruktora okrętów.