Urodził się 8 grudnia 1892 r. w Przeworsku. Syn Ignacego i Franciszki z Romańskich.
Uczył się w szkołach ludowych w Przeworsku i Jarosławiu. Następnie kształcił się w szkole realnej we Lwowie, w której w 1911 r. uzyskał maturę. Następnie powrócił do Przeworska. Podjął studia w Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Należał do skautingu oraz do „Zarzewia”. Założyciel „Sokoła” i Drużyn Bartoszowych w Przeworsku.
W 1913 r. podjął obowiązkową służbę wojskową w armii austro-węgierskiej w charakterze jednorocznego ochotnika.
W czasie I wojny światowej służył w 4 part nadbrzeżnej w Poli. W listopadzie 1918 r., podczas rozkładu Austro-Węgier, wstąpił do Armii Polskiej we Francji. W jej składzie w 1919 r. powrócił do kraju.
W kwietniu 1919 r. jako dowódca 105 baterii 1 pac brał udział w walkach z bolszewikami w okolicach Łucka. Później uczestniczył w walkach m.in. w czasie ofensywy kijowskiej.
Zweryfikowany jako kpt. art. z 1 czerwca 1919 r., był dowódcą (początkowo jako p.o.) I dyonu 13 pap (1923, 1924). Awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na mjr. art., w 1928 r. dowodził II dyonem 10 pac. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na ppłk. art., w 1932 r. był zastępcą dowódcy 8 pac. Od 29 września 1932 do 1935 r. zastępca komendanta Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. Od 20 listopada 1935 r. dowodził 5 pac i jednocześnie pełnił funkcję komendanta Legii Akademickiej w Krakowie. Awansowany 19 marca 1938 r. na płk. art. 24 sierpnia 1939 r. został dowódcą artylerii dywizyjnej 55 DP rez.
Podczas II wojny światowej w kampanii 1939 r. w ramach Armii „Kraków” uczestniczył w walkach od Śląska przez Kielecczyznę po Lubelszczyznę. Lekko ranny w głowę pod Ulowem (19 września). Po kapitulacji oddziałów armii w okolicach Tomaszowa Lubelskiego (20 września) nie poszedł do niewoli, lecz przedostał się do Francji. Powołany do służby czynnej, został komendantem ośrodka w Châteaubriant, a potem (od kwietnia do czerwca 1940 r.) dowódcą 3 pac. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii. Tam kolejno był dowódcą 1 dal i dyonu szkolnego Centrum Wyszkolenia Artylerii. 29 października 1943 r. zatwierdzony przez gen. Kazimierza Sosnkowskiego na stanowisku dowódcy artylerii dywizyjnej kadrowej 2 DGren Pancernych. wiosną 1945 r. objął dowództwo artylerii dywizyjnej 4 DP w Szkocji. Po zakończeniu wojny 1 sierpnia 1946 r. powrócił do Polski i zamieszkał w Krakowie.
26 października powołany do służby w LWP. Początkowo był dowódcą artylerii 1 Warszawskiej DK, a od 31 marca 1947 r. inspektorem artylerii Okręgu Wojskowego nr III w Poznaniu. 20 kwietnia 1948 r. wyznaczony na szefa Dep. Uzbrojenia MON. 22 lipca 1948 r. awansował na gen. bryg. W listopadzie 1949 r. został dyrektorem CWKS „Legia” Warszawa. Na podstawie rozkazu z 2 lipca 1950 r. przeniesiony w stan spoczynku.
6 października 1952 r. aresztowany pod zarzutem usiłowania usunięcia przemocą organów władzy zwierzchniej narodu polskiego, obalenia ustroju państwa polskiego i organizowania działalności dywersyjno-szpiegowskiej oraz działania na szkodę państwa polskiego. W śledztwie trwającym do 8 grudnia 1953 r. przyznał się do zarzucanych czynów. Sądzony od 20 stycznia 1954 r., odwołał wymuszone zeznania. Wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego z 25 stycznia został skazany na 15 lat więzienia oraz utratę praw publicznych i obywatelskich na okres pięciu lat. Z dniem 25 stycznia 1954 r. skreślony z ewidencji generałów WP.
Karę odbywał w więzieniu na Mokotowie w Warszawie, a od 25 lutego 1954 r. we Wronkach. W maju ze względu na chorobę (nowotwór) umieszczony w szpitalu więziennym.
Tam zmarł 28 października 1954 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym we Wronkach kwat. O.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 kl., Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 4 kl.
Dwukrotnie żonaty; z drugą Blancą-Andreą Le Blanc miał córkę Renatę-Blancę (ur. 1929) i syna Oskara Eugeniusza (ur. 1932).
Postanowieniem Najwyższego Sądu Wojskowego z 7 maja 1956 r. jego wyrok uchylono, po czym 11 maja Naczelna Prokuratura Wojskowa umorzyła prowadzone przeciwko niemu śledztwo. W związku z tym 23 października 1957 r. przywrócono mu stopień generalski.
W. Bartosz, w: Małopolski Słownik Biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939-1956 t. 4, Kraków 1999; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; J. Łukasiak, Szkoła Podchorążych Artylerii w Toruniu 1923-1939, Pruszków 2000; „Monitor Polski” nr 27/1934; Prezesi Legii – Eugeniusz Luśniak, www.cudnadwisla.pl/post/prezesi-legii-eugeniusz-lu%C5%9Bniak [dostęp 2 XII 2021]; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; W. Steblik, Armia „Kraków” 1939, Warszawa 1975; P. Zarzycki, 5 Pułk Artylerii Ciężkiej, Pruszków 1996.