Urodził się 30 lipca 1896 r. w Wieliczce. Syn Klemensa, górnika, i Teresy z Hejdów. Brat Włodzimierza Mieczysława Zygmunta (zob.).
Ukończył czteroklasową Szkołę Pospolitą Męską w Wieliczce oraz wyższą szkołę realną w Krakowie i w 1914 r. uzyskał maturę.
Od 26 marca 1914 r. należał do Stałej Drużyny Sokoła w Wieliczce.
W czasie I wojny światowej 27 sierpnia 1914 r. w stopniu szer. wstąpił do Legionów Polskich. W połowie grudnia ze względu na chorobę płuc został zeń zwolniony.
15 marca 1915 r. powołany do armii austro-węgierskiej, służył w niej do listopada 1918 r., uczestnicząc w walkach na różnych frontach.
Po powrocie do kraju od 21 stycznia 1919 r. w WP. Brał udział w walkach o Śląsk Cieszyński. W 1919 r. ukończył kurs oficerów rachunkowych w Warszawie. Mianowany ppor. gosp., został przydzielony na stanowisko referenta do wydz. mundurowego w Dep. Gospodarczym MSWojsk. Od końca maja 1920 do września 1921 r. służył w Przedstawicielstwie dla Spraw Morskich i Lądowych w Gdańsku. Awansował do stopnia por. gosp. W październiku powrócił na zajmowane uprzednio w MSWojsk stanowisko.
Zweryfikowany jako por. gosp. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. pełnił służbę w szefostwie intendentury OK nr IV w Łodzi. Awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. gosp., jako referent i kierownik referatu co najmniej od 1924 do 1928 r. pełnił służbę w MSWojsk. W latach 1928-1930 studiował w Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie. Po odbyciu jednorocznej praktyki został kierownikiem referatu administracyjnego w szefostwie intendentury OK nr I w Warszawie. Potem był szefem intendentury 25 DP. W 1935 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Następnie (do wojny) pracował jako kwatermistrz samodzielnej kolumny samochodowej Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych oraz kierownik wydz. administracyjnego w Kierownictwie Zaopatrzenia Saperów. Prowadził także Biuro Opiekuna Głównego nad Byłymi Uczestnikami Walk o Niepodległość.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, był kwatermistrzem sztabu OK nr II w Lublinie. Po zakończeniu kampanii wrześniowej powrócił do Warszawy. Utrzymywał się z wyprzedaży swojego majątku. Współpracował konspiracyjną z Organizacją Wojskową „Wilki”. Zagrożony aresztowaniem, od grudnia 1940 r. ukrywał się na terenie Warszawy, a od września 1941 r. na terenie pow. włoszczowskiego. Używał wówczas nazwiska „Kazimierz Kostrzewski”. Brał udział w konspiracyjnych pracach politycznych i wojskowych Stronnictwa Ludowego.
W marcu 1945 r. powróciłdo Warszawy. Od 18 kwietnia pracował zawodowo m.in. w Stołecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym, Centralnym Zarządzie Przemysłu Ceramicznego, Dziale Produkcji Surowców Mineralnychh i Kamienia, Zjednoczeniu Budownictwa Miejskiego, Spółdzielni Pracy Rzeźbiarzy i Kamieniarzy Warszawa-Bródno. W następstwie wypadku w pracy (złamanie kręgosłupa) z dniem 1 października 1953 r. przeszedł na rentę, a potem na emeryturę.
Decyzją prezydenta m. st. Warszawy z 13 grudnia 1948 r. zmienił nazwisko na Gaczoł-Kostrzewski.
Zmarł 11 lipca 1971 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. C-38.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żonaty z Eugenią Agatą Ręczkowską, miał z nią córkę Zofię zamężną Kozłowską.
Życiorys E. Gaczoła-Kostrzewskiego spisany przez niego w 1967 r., otrzymany za pośrednictwem bratanka Andrzeja; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; „Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.