Bojownikom niepodległości

Eustachiewicz Stanisław Zygmunt

(1883–1948)

Urodził się 1 listopada 1883 r. w Leżajsku.

Ukończył studia prawnicze.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Zweryfikowany jako mjr KS z 1 czerwca 1919 r., służył w wydziale osad żołnierskich Gabinetu MSWojsk (1923, 1924). Awansowany 1 stycznia 1928 r. na ppłk. KS, sprawował funkcję prokuratora przy Wojskowym Sądzie Okręgowym II w Lublinie (1928). W 1932 r. był szefem tego sądu. 1 stycznia 1933 r. awansował na płk. aud. Po 1934 r. przeniesiony w stan spoczynku lub do rezerwy.

Podczas II wojny światowej w sierpniu 1940 r. aresztowany przez Niemców. Więziony w obozie koncentracyjnym w Oranienburgu. W 1945 r. uwolniony.

Zmarł 5 stycznia 1948 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty ze Stanisławą Cywińską, miał z nią syna Seweryna (19 VIII 1910–20 III 1963), działacza społeczno-politycznego, i córkę Wandę (zm. 1986).

Źródła

„Monitor Polski” nr 179/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.