Urodził się 20 listopada 1893 r. w Sędziszowie. Syn Błażeja i Anny z d. Mosch (?).
Ukończył Szkołę Handlową w Kielcach, po czym w 1911 r. wyjechał do Grazu, gdzie studiował budowę maszyn na tamtejszej politechnice; ukończył dwa semestry.
W 1912 r. powołany do armii rosyjskiej.
W czasie I wojny światowej walczył na froncie tureckim. W 1915 r. ukończył Wojskową Szkołę Inżynierii w Piotrogrodzie, a w 1916 r. kurs pontonierski w Kijowie. Mianowany chor. sap., służył w 11 baonie pontonowym XXXIII korpusu. Uczestniczył w działaniach na froncie galicyjskim.
Od grudnia 1917 r. w II Korpusie Polskim. Jako oficer łącznikowy 2 pinż w rejonie Mohylowa formował oddziały inżynieryjne korpusu ps. „Wiarus”. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli, w której do listopada przebywał w Brześciu nad Bugiem.
Od końca listopada w WP. Jako dowódca 2 komp. saperów 2 DP Leg i 3 komp. 1 pinż brał udział w działaniach przeciwko bolszewikom na froncie litewsko-białoruskim. Później walczył na Ukrainie. W 1920 r. został ranny.
Po wojnie dowódca 3 baonu saperów, a od kwietnia 1922 r. XXVII baonu 2 psap. Zweryfikowany jako kpt. sap. z 1 czerwca 1919 r., 1 lipca 1923 r. awansował na mjr. sap. W czerwcu 1925 r. został dowódcą XIII baonu. Po rozformowaniu baonu od października 1926 r. zastępca dowódcy pułku. W 1929 r., po rozforowaniu pułku, został dowódcą 2 baonu saperów. Od 1930 r. dowódca 8 baonu saperów. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na ppłk. sap. 19 marca 1938 r. otrzymał stopień płk. sap. W tym też roku został komendantem Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie.
Podczas kampanii 1939 r. z grupą organizacyjną wyjechał do rejonu Sarn, celem organizacji szkolenia elewów saperów. Po agresji sowieckiej z 17 września w okolicach Kowla dostał się do niewoli. Osadzony w obozie w Starobielsku, należał do grupy oficerów, którzy opowiedzieli się po stronie Sowietów. Przebywał w Griazowcu, od 31 października 1940 r. przebywał w tzw. „willi rozkoszy” w Małachówce. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) i podpisaniu umowy Sikorski-Majski został uwolniony. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR. Był zastępcą dowódcy saperów armii. Po jej przejściu na Bliski Wschód w 1943 r. dowódca saperów Bazy i Etapów Armii Polskiej na Wschodzie. Na początku 1944 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Po wojnie powrócił do Polski.
Zmarł 22 grudnia 1958 r. w Łodzi.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Niepodległości.
Z. Barszczewski, Sylwetki saperów, Warszawa 2001; „Monitor Polski” nr 178/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.