Eydziatowicz Ludwik

Urodził się 27 marca 1870 r. w Wereszczynie. Syn Tadeusza i Heleny z Rembielińskich.

Uczył się w gimnazjum św. Anny i w I Wyższej Szkole Realnej w Krakowie, w której w 1889 r. uzyskał maturę. Studiował w Instytucie Technicznym w Leodium, a następnie w latach 1896–1897 na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej.

Gospodarował w dobrach rodzinnych w powiecie jędrzejowskim na Kielecczyźnie. Przeniósł się do Galicji i tam pracował jako urzędnik Banku Krajowego (14 czerwca 1898 r. mianowany asystentem). W 1899 r. urzędnik garbarni akcyjnej w Rzeszowie, a od 18 października 1902 r. jeden z jej likwidatorów. Następnie pracował w Fabryce Wagonów i Maszyn w Sanoku – Kazimierz Lipiński. Był prokurzystą firmy, a od 15 czerwca 1909 r. jej dyrektorem. Równolegle prezes zarządu Towarzystwa Ligi Pomocy Przemysłowej w Sanoku i wiceprezes rady nadzorczej tamtejszego Domu Handlowo-Przemysłowego (od 1911 r.). Był też delegatem Centralnego Związku Galicyjskiego Przemysłu Fabrycznego na powiat sanocki.

Od 1910 r. sprawował mandat reprezentanta kurii najwyższego opodatkowania przemysłu i handlu w radzie powiatu sanockiego, a w 1914 r. został członkiem Wydziału Rady Powiatowej.

Jeden z zastępców dyrektorów Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku, członek wydziału Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń Urzędników Prywatnych w Sanoku.

Od 1910 r. przysięgły zastępca, a od 1913 r. przysięgły główny przy Sądzie Obwodowym w Sanoku. Należał do wydziału szkolnego Przemysłowej Szkoły Uzupełniającej w Sanoku-Posadzie Olchowskiej.

Działacz socjalistyczny, należał do Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego. Należał do „Sokoła”, a od 1912 r. organizator Związku Strzeleckiego w swoim zakładzie.

Po wybuchu wojny został członkiem Powiatowego Komitetu Narodowego w Sanoku i współorganizatorem tamtejszych oddziałów strzeleckich. 14 sierpnia wyjechał do Krakowa, gdzie objął funkcję komendanta placu. Z ramienia J. Piłsudskiego od 22 sierpnia do września 1914 r. był komisarzem wojskowym w powiecie jędrzejowskim. Następnie służył w Departamencie Wojskowym NKN, będąc łącznikiem między departamentem a austro-węgierskim Naczelnym Dowództwem w Cieszynie. Z dniem 2 stycznia 1915 r. otrzymał stopień kpt. kanc. Potem był komendantem placu LP w Krakowie i komendantem placu w Ostrawie oraz referentem w Komendzie Grupy LP, a od stycznia 1916 r. – w ekspozyturze austro-węgierskiej w Warszawie, zaś przejściowo (19–29 sierpnia 1916) komendantem obozu LP w Dęblinie. Z dniem 1 listopada 1916 r. awansował na mjr. kanc. Potem służył w Krajowym Inspektoracie Zaciągu – od 6 kwietnia 1917 r. stał na czele I Głównego Urzędu Zaciągowego w Warszawie.

Po kryzysie przysięgowym w Polskiej Sile Zbrojnej.

Przegrawszy znaczną sumę pieniędzy skarbowych, 15 lutego 1918 r. w Warszawie odebrał sobie życie. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 166.

Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.