Bojownikom niepodległości

Eydziatt–Zubowicz Piotr

(1880–1956)

Urodził się 26 kwietnia 1880 r. w Mariampolu. Syn Herkulana i Ludwiki z Dyrmonttów.

Przez dwa lata studiował na Wydziale Matematycznym, a potem na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

W 1905 r. wstąpił do PPS. W czasie rewolucji aresztowany przez władze rosyjskie, po czym deportowany. Dyplom z prawa uzyskał na uniwersytecie w Kazaniu (1906 r.).

W czasie I wojny światowej od 1915 r. należał do tajnych organizacji niepodległościowych w Kijowie.

W 1916 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej, pełnił służbę w oddziałach hydrotechnicznych na froncie rumuńskim. Potem w II Korpusie Polskim na Ukrainie.

Od 1918 r. pracował jako adwokat w Zamościu. Z ramienia rządu lubelskiego organizował polskie władze. W tym też roku został prezesem PSL-Wyzwolenie w Zamościu. W 1922 r. wybrany na senatora z województwa lubelskiego. Mandat sprawował do 1927 r.

Był członkiem Trybunału Stanu (od 2 maja 1928).

W niepodległej Polsce był notariuszem przy wydziale hipotecznym Sądu Okręgowego w Sosnowcu. Z dniem 1 października 1936 r. przeszedł na analogiczne stanowisko w Sądzie Grodzkim w Warszawie. Jednocześnie wiceprezes Rady Notarialnej.

W czasie II wojny światowej współpracował z tajną organizacją pomocy więźniom, wyrabiał fałszywe dokumenty. Po wybuchu powstania warszawskiego (1 sierpnia 1944) aresztowany przez Niemców i przez kilka tygodni więziony jako zakładnik w gmachu sejmu. Następnie wywieziony do Niemiec.

W połowie 1945 r. sprowadził do kraju cenne archiwa sądowe. Mieszkał w Warszawie, gdzie był notariuszem. Kancelarię prowadził w Gmachu Hipoteki. W latach 1946–1948 sędzia Sądu Okręgowego, 1948–1950 Sądu Grodzkiego, zaś w 1951r. Sądu Powiatowego dla dzielnicy Śródmieście. Równolegle (1949–1950) redaktor „Przeglądu Notarialnego”.

Zmarł 10 lipca 1956 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. P.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

„Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości” nr 16/1936; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; „Monitor Polski” nr 64/1937; J.M. Zawadzki, Senatorowie losy wojenne i powojenne, Warszawa 2012.