Feliks Adamski

Urodził się 17 kwietnia 1903 r. w Chrząstowie pow. Inowrocław. Syn Szczepana i Marianny z Mazurków.

W latach 1909–1916 uczył się w szkole powszechnej w Gniewkowie.

Od 5 stycznia 1919 r. uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. Brał udział m.in. w walkach o Inowrocław. Następnie służył w Wojsku Polskim. 26 marca 1920 r. jako małoletni zwolniony z wojska. Ponownie wstąpił doń latem tego roku. Po wojnie z bolszewikami przeniesiony do rezerwy.

Pracował w rodzinnym gospodarstwie oraz w cegielni w Chrząstowie. Zimą był zatrudniony w cukrowni w Wierzchosławicach. W latach 1921–1924 odbywał praktykę zbożowo–młynarską w młynie parowym braci Hirsch w Gniewkowie. W latach 30. podjął pracę w młynie Foltynowicza w Gniewkowie, a następnie został akwizytorem zbożowym w firmie „Józef Atlas i syn”.

24 sierpnia 1939 r. w stopniu plut. zmobilizowany do WP, służył zapewne w 59 pp. Podczas bitwy nad Bzura 19 września został trzykrotnie ranny w lewą nogę i lewe ramię. Dostał się wówczas do niewoli niemieckiej. Do 27 listopada leczył się w szpitalu jenieckim w Łodzi. Zwolniony jako inwalida, powrócił do Gniewkowa.

Tam przez cały okres okupacji pracował jako urzędnik w Niemieckiej Spółdzielni Rolniczej.

Po oswobodzeniu miasta (21 stycznia 1945) tego dnia został burmistrzem Gniewkowa. Funkcję te sprawował przez okres 9. tygodni, przyczyniając się do normalizacji życia w mieście. Zwolniony (jako bezpartyjny) ze stanowiska, krótko kierował młynem Hirschów. Następnie był współwłaścicielem spółki zajmującej się skupem, składowaniem i sprzedażą zboża i nasion. Od 1949 r. był kierownikiem Zakładów Bednarskich w Gniewkowie. Od 1953 r. pracował jako referent ekonomiczny, a od 1954 r. wiceprezes zarządu Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. W 1969 r. przeszedł na emeryturę.

Był wieloletnim członkiem Powiatowej Rady Narodowej i Miejskiej Rady Narodowej w Gniewkowie, przewodniczącym komisji rewizyjnej Kasy Oszczędnościowej w Inowrocławiu, honorowym prezesem koła ZBoWiD. Należał do i pierwszy po II wojnie światowej prezes Ochotniczej Straży Pożarnej w Gniewkowie.

W 1970 r. zamieszkał u córki w Bydgoszczy.

Zmarł 15 września 1995 r. w Bydgoszczy i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym przy ul. Wiślanej.

Odznaczony Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 25 X 1930) z Cecylią Nowakówną, miał z nią synów Bogusława Jerzego (ur. 15 X 1933), Andrzeja Jana (ur. 25 XI 1938), prawnika, oraz córkę Mirosławę Kazimierę (ur. 5 XI 1944), muzyka.

Jego pamięci poświęcono w Gniewkowie tablicę na budynku, w którym mieszkał.