Feliks Adamski

Urodził się 20 maja 1897 r. we wsi Olszowa pow. Kępno. Syn Jana i Zofii ze Stasiaków.

Po ukończeniu szkoły ludowej w Olszowej w roku 1915 został powołany do armii niemieckiej. Służył w niej do 1918 r.

Uczestnik powstania wielkopolskiego (27 grudnia 1918 – 16 lutego 1919); od stycznia 1919 r. w szeregach  oddziału w Kępnie. Następnie służył w Wojsku Polskim. Ukończył kurs szturmowy. Jako podoficer był żołnierzem 12 pstrz wielkopolskich (potem: 70 pp). Wielokrotnie wyróżnił się podczas wojny z Rosją bolszewicką lat 1919–1920. We wniosku na order Virtuti Militarii napisa

4 lipca 1920 r. otrzymał rozkaz od ppor. Gorgolewskiego, aby prowadzić prawe skrzydło do ataku na czele swego plutonu. Zaatakował nieprzyjaciela i zmusił do wycofania się – zdobyto broń. 8 lipca 1920 r. pod Parafianowem otrzymał rozkaz obsadzenia wsi Grynowicze, aż do odwołania – wykonał rozkaz, utrzymał pozycję mimo ataków wroga. 27 lipca 1920 r. dzięki Adamskiemu kompania nie poniosła żadnych strat podczas odwrotu.18 sierpnia 1920 r. III baon otrzymał rozkaz obsadzenia wsi Głodawa. Przy podejściu do wsi dostali się pod ogień. Dowódca baonu został ranny, dowództwo objął sierż. Adamski, który odparł atak nieprzyjaciela i zajął wieś, aż do nadejścia pomocy. Wówczas wspólnie wyparto wroga.

Po wojnie poświęcił się zawodowej służbie wojskowej. Do roku 1927 służył w 70 pp. W roku 1922 ukończył Centrum Wyszkolenia Podoficerów Piechoty nr 1. Od 31 grudnia 1927 r. podoficer 10 baonu Korpusu Ochrony Pogranicza, od roku 1934 młodszy oficer komp. odwodowej baonu KOP „Krasne”. Uzyskał stopień chor.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. 17 lub 18 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wywieziony z obozu na podstawie listy nr 014 z 4 kwietnia 1940 r., został zamordowany w lesie katyńskim.