Bojownikom niepodległości

Feliks Andrzejewski

(1889–1946)

Feliks AndrzejewskiUrodził się 22 maja 1889 r. w Łowiczu. Syn Bazylego, powstańca 1863 r., rzemieślnika, i Antoniny z Wasilewskich.

Uczył się w Łowickiej Szkole Realnej, skąd za udział w strajku (1905) został wydalony. Potem ukończył kursy techniczne w Warszawie.

Od 1905 r. należał do OB PPS w Warszawie. Ukończył szkołę bojową w Krakowie, po czym powrócił na teren Królestwa Polskiego. Był organizatorem „piątek” bojowych we Włocławku, Dąbrowie Górniczej i Łodzi. Wobec groźby aresztowania w 1907 r. wyjechał do Odessy, po czym zaciągnął się jako marynarz na statek handlowy. Później zamieszkał na terenie Galicji.

Od 1911 r. służył w armii austriackiej. W jej szeregach uczestniczył w I wojnie światowej.

Od 1918 r. w WP. Był żołnierzem 4 dyonu żandarmerii. W 1919 r. przeniesiony do rezerwy.

Objął wówczas po ojcu wytwórnię kafli i garncarnię w Łowiczu. Wobec trudnej sytuacji militarnej kraju latem 1920 r. ponownie podjął służbę w 4 dyonie żandarmerii. Po zakończeniu wojny w 1921 r. zdemobilizowany.

Powrócił do Łowicza, gdzie przez wiele lat był radnym miejskim, zaś przez 3 lata ławnikiem magistratu, a także delegatem na Sejmik Powiatowy, prezesem Towarzystwa Rzemieślniczego, przewodniczącym Związku Rezerwistów i (od 1928) przewodniczącym komitetu miejskiego BBWR. Ponadto działał w Izbie Rzemieślniczej w Warszawie.

W 1935 r. jako zastępca posła wszedł do Sejmu na miejsce K. Polakiewicza; ślubowanie złożył 28 marca. Należał do klubu BBWR.

Od października 1939 r. brał udział w działalności konspiracyjnej. Współorganizator Tajnej Organizacji Wojskowej w Łowiczu. Po jej podporządkowaniu AK (1943) objął dowództwo patrolu Kedywu; organizował pomoc dla sowieckich jeńców. Od października 1944 do 17 stycznia 1945 r. ukrywał się w okolicach Głowna, kontynuując działalność konspiracyjną.

Po zajęciu tych terenów przez Armię Czerwoną należał do tajnej organizacji Wolność i Niezawisłość (prawdopodobnie sprawował funkcję jej komendanta w mieście i powiecie łowickim). Aresztowany 23 stycznia 1946 r. w Łowiczu przez funkcjonariuszy UB, został przewieziony do więzienia w Łodzi przy ul. Sterlinga.

Tam 31 marca 1946 r. zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach (prawdopodobnie został zamordowany).

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 1920) z Kazimierą Rembowską, miał z nią córki Zofię (ur. 1920) zamężną Burakowską, ekonomistkę, Barbarę (ur. 1922) zamężną Biedrzycką, lekarkę oraz Irenę (ur. 1926) zamężną Szcześniewską, farmaceutkę.

Źródła

W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863–1938 Słownik biograficzny t. 2, Mińsk Mazowiecki – Warszawa – Kraków 2011; T. Gumiński, Łowiczanie z okresu II Rzeczypospolitej. Słownik biograficzny, Łowicz 1987; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; „Monitor Polski” 1938 nr 177; Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny t. I, Warszawa 1998.