Feliks Araszkiewicz

Urodził się 14 stycznia 1895 r. w Zamołodyczach pow. Włodawa. Syn Rudolfa i Ireny z Araszkiewiczów.

Uczęszczał do szkoły powszechnej w Żelechowie, a następnie do gimnazjum w Radomiu. Uczestniczył w strajku szkolnym (1905). W latach 1906–1909 uczył się w prywatnym polskim gimnazjum w Białej Podlaskiej, zaś potem w 8. klasowej Prywatnej Męskiej Szkole Filologicznej S. Śliwińskiego („Szkoła Lubelska”)w Lublinie, gdzie w 1913 r. uzyskał maturę. Następnie podjął studia na Wydz. Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Po wybuchu I wojny światowej znalazł się na terenie Rosji. W 1914 r. zdał eksternistycznie maturę rosyjską w Tyflisie, po czym kontynuował studia na Wydz. Historyczno–Filologicznym uniwersytetu w Moskwie.

Należał do Narodowego Związku Robotniczego i POW.

Po powrocie do kraju otrzymał dyplom ukończenia studiów polonistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracował jako nauczyciel w „Szkole Lubelskiej”. W 1924 r. doktoryzował się na Wydz. Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1929 r. był wizytatorem szkół średnich na terenie województwa lubelskiego, zaś w latach 1932–1935 pełnił funkcję naczelnika wydz. szkolnictwa średniego KOSL.

Interesował się głównie historią literatury polskiej II połowy XIX i XX w., a w szczególności twórczością B. Prusa. Autor licznych prac o tematyce regionalnej. Przyczynił się do zorganizowania komisji regionalistycznej w ramach Towarzystwa Przyjaciół Nauk i w latach 1928–1929 był redaktorem naczelnym jej organu (Rocznik Lubelski).

W latach 1927–1928 redagował dodatek dziennika Ziemia Lubelska pt. Literatura i Nauka. Od 1928 r. należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich w Warszawie oraz był członkiem Lubelskiego Związku Literatów.

Po II wojnie światowej przez kilka lat pracował w szkolnictwie średnim oraz równolegle kierował ośrodkiem metodycznym języka polskiego. Od 1946 r. prowadził zajęcia zlecone na Wydz. Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Tam w 1947 r. uzyskał habilitację. W 1950 r. objął kierownictwo Katedry Historii Literatury Polskiej na tym uniwersytecie. W 1960 r. otrzymał tytuł prof. nadzwyczajnego.

Członek–założyciel Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Lublinie (w 1927), później Towarzystwa Naukowego KUL, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego oraz Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza (w latach 1950–1956 prezes jego oddziału lubelskiego). Należał do Związku Literatów Polskich (w latach 1945–1949 wiceprezes oddziału lubelskiego). W 1954 r. wystąpił z inicjatywą zorganizowania w Nałęczowie Muzeum Bolesława Prusa (otwarte w 1961).

Dwukrotny laureat nagrody naukowej województwa lubelskiego oraz nagrody literackiej m. Lublina.

Zmarł 30 maja 1966 r. w Lublinie.

Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl. i złoty Krzyż Zasługi