Bojownikom niepodległości

Feliks Błachowicz

(1896–po 1933)

Urodził się 12 maja 1896 r. w Tuszynku (?) pow. Kielce. Syn Michała i Marii z Kozaków.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich ps. „Rejtan”. W stopniu szer. służył w oddziale telefonicznym 1 pp LP. 1 maja 1915 r. przydzielony do komp. saperów I Brygady. W lutym 1916 r. chory, przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. Następnie w kadrze Komendy Grupy LP w Kozienicach. 12 maja 1916 r. powrócił na front. Od września należał do aparatu werbunkowego w Miechowie i Jędrzejowie.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Talaborfalva.

Zwolniony z obozu, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 45 pp.

W niepodległej Polsce był urzędnikiem pocztowym w Sołotwinie.

Zmarł po 1933 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; „Monitor Polski” nr 171/1933; VI Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.