Bojownikom niepodległości

Feliks Bronisław Jarosz

(1897–1957)

Urodził się 18 maja 1897 r. w Rozwadowie (obecnie część Stalowej Woli). Syn Karola, urzędnika, oraz Marianny z Małeckich. Brat Mieczysława (zob.).

Uczył się w I gimnazjum w Nowym Sączu. Maturę uzyskał eksternistycznie w II gimnazjum w Nowym Sączu (29 listopada 1915 r.).

W czasie I wojny światowej od 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 6 pp LP, awansując 1 kwietnia 1917 r. na chor. piech. Brał udział w kampanii wołyńskiej. W pułku był aż do jego likwidacji we wrześniu 1917 r.

Później w POW KN 3 m.in. jej adiutant. W listopadzie 1918 r. brał udział w akcji zbrojnej POW w rejonie Brody-Radziwiłłów.

Od 1918 r. w Wojsku Polskim. 17 grudnia mianowany ppor. piech. W składzie 63 pp brał udział w wojnie z bolszewikami. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, kontynuował służbę w 63 pp. 30 listopada 1923 r. przeniesiony do rezerwy.

Równolegle do służby wojskowej studiował (od 1916 r.) na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. 10 grudnia 1919 r. zdał egzamin historyczno-prawny, a 10 lutego 1921 r. uzyskał absolutorium. 8 czerwca zdał egzamin sądowy, a 19 listopada z nauk politycznych. 16 marca 1922 r. uzyskał stopień doktora praw.

Od 1923 r. był podprokuratorem przy Sądzie Okręgowym w Łucku. 7 lutego 1925 r. odszedł z sądownictwa, zakładając kancelarię adwokacką w Kowlu. W 1934 r. bronił w tzw. procesie łuckim działaczy Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy oskarżonych o zdradę stanu na rzecz ZSSR.

W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, po 17 września przeszedł na Węgry i tam przebywał do końca wojny. Następnie powrócił do kraju.

Początkowo pracował w sądownictwie w Bydgoszczy, potem w Katowicach, gdzie był adwokatem.

W 1947 r. wybrany na posła do Sejmu Ustawodawczego z listy PPS, wchodzącej w skład państwowego Bloku Demokratycznego z okręgu wyborczego w Katowicach. Funkcję posła sprawował do 1952 r.

Zmarł 15 grudnia 1957 r. w Katowicach.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

Żonaty (od 18 IV 1934) z Marią Zahuta.

Źródła

W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; A. Holiczenko, Żołnierze tajnego frontu. Lista imienna KN3 POW-Wschód, 1914–1921, Olsztyn 2012; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; „Monitor Polski” nr 268/1933; „Palestra” nr 9/1958; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; K. Stepan, Prawie jak słownik, „Mars” t. 20/2006; B. Szwedo, Słownik Legionistów Tarnobrzeskich t. I, Tarnobrzeg 2014; Za kratami więzień i drutami obozów t. I, Warszawa 1927.