Bojownikom niepodległości

Feliks Głowacki

(1884-1956)

Urodził się 20 maja 1884 r. w Przemyślu. Syn Jana i Petroneli z Mięsowiczów.

Ukończył gimnazjum w Podgórzu (obecnie część Krakowa), po czym pracował w Kasie Oszczędności m. Krakowa, a potem jako nauczyciel.

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich ps. „Prus”. Służył w 5 baterii II dyonu 1 part LP, walczącej w składzie I Brygady. Ranny, 10 kwietnia 1915 r. został superarbitrowany w Skoczowie.

Podjął studia prawnicze na uniwersytecie w Wiedniu.

W 1916 r. powołany do armii austro-węgierskiej.

Od września 1917 r. w stopniu ppor. art. w part Polskiego Korpusu Posiłkowego. Podjął studia na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.

Zwolniony, powrócił na studia na Uniwersytet Jagielloński. 15 lipca 1919 r. uzyskał absolutorium, a 17 listopada doktorat praw.

Po 1918 r. w WP. Był sędzią Wojskowego Sądu Okręgowego DOGen Kraków. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako kpt. rez. art. z 1 czerwca 1919 r.

Od 1921 r. sędzia śledczy Sądu Okręgowego w Kielcach., następnie w Sosnowcu, Łomży i od 11 czerwca 1927 r. w Radomiu. 3 lipca 1928 r. przeszedł na emeryturę.

Mieszkał w Krakowie. Pracował jako dyrektor Miejskiej Kasy Oszczędności w Podgórzu.

Zmarł 31 maja 1956 r. w Krakowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Podgórskim kwat. VII północ.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 6/1934
Źródła

„Monitor Polski” nr 6/1934; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.