Urodził się 14 marca 1897 r. w Pustelnikach (we Fienkowie?) na Litwie. Syn Józefa i Felicji ze Stankiewiczów.
Od 1918 r. w WP. Służył w I baonie warszawskim, od 1919 r. dowodził 11 komp. W 1920 r. ranny podczas walk z bolszewikami, po rekonwalescencji przydzielono go do baonu zapasowego 19 pp.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 stycznia 1928 r. na kpt. piech., w pułku tym pełnił służbę co najmniej do 1928 r. W latach 1931-1932 był kwatermistrzem w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, po czym do 1935 r. dowodził 1 komp. szkolną. Następnie służył w 7 pp leg. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na mjr. piech., wiosną 1939 r. był dowódcą I baonu 42 pp. Później przeniesiony do 10 pp.
Podczas kampanii 1939 r. dowodził pozostałościami pułku. Ewakuowany z nimi w kierunku wschodnim, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; J. Łukasiak, Szkoła Podchorążych Rezerwy Piechoty, Pruszków 2003; „Monitor Polski” nr 92/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; W. Wysocki, 10 Pułk Piechoty 1918-1939, Warszawa 1997.