Urodził się 5 listopada 1900 r. w Łodzi. Syn Stanisława (zob.) i Marianny z Popławskich.
W okresie nauki w szkole powszechnej prowadził agitację na rzecz PPS-Frakcji Rewolucyjnej wśrd młodzieży.
W czasie I wojny światowej od 1916 r. w POW ps. „Lech”. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Łodzi (10-11 listopada 1918), po czym automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.
Służył w 9 puł. Walczył z Ukraińcami w rejonie Lwowa i Przemyśla, a potem z bolszewikami na froncie ukraińskim. W 1921 r. został zdemobilizowany. Z dniem 1 września 1932 r. mianowany ppor. rez. piech.
Ukończył szkołę rolniczą, po czym jako rządca zarządzał majątkami rolnymi na terenie Lubelszczyzny i Łódzkiego. W 1926 r. objął stanowisko instruktora rolnego (w 1938 r. pracował w Brzezinach koło Łodzi).
W 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 032/3 z 14 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na por.
Żonaty z Marią N.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 177/1938; Rocznik oficerski rezerw 1934; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1/1992.