Feliks Józef Olas

Urodził się 3 stycznia 1893 r. w Poroninie. Syn Szymona, nauczyciela, kierownika szkoły ludowej i Anieli z Niwińskich; wyznanie rzymskokatolickie.

W latach 1899–1902 uczył się w Szkole Ludowej dwuklasowej mieszanej w Poroninie. Od września 1902 r. mieszkał z rodziną w Łobzowie koło Krakowa. Od roku 1903 kształcił się w IV gimnazjum w Krakowie, od 1907 r. w V gimnazjum. W roku 1912 podjął naukę w III Gimnazjum Klasycznym im. Króla Jana Sobieskiego, w którym w roku 1914 zdał maturę. Zapisał się na studia prawnicze na Uniwersytecie Jagielońskim w Krakowie.

Po wybuchu I wojny światowej od 2 sierpnia 1914 r. służył w oddziale strzeleckim Józefa Piłsudskiego, od 16 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich w szeregach 2 Pułku Piechoty II Brygady LP. W połowie stycznia 1915 r. chory, przebywał na leczeniu w szpitalu zorganizowanym w Wyższej Szkole Technicznej (Technische Hochschulle) przy Karlsplatz w Wiedniu. W roku 1917 ukończył szkołę oficerską pułku w Zambrowie. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. od września podjął służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym w 2 Pułku Piechoty II Brygady LP. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) wstąpił do 13 Pułku Strzelców II Korpusu Polskiego w Rosji. Walczył z Niemcami w bitwie pod Kaniowem (11 maja 1918). Po kapitulacji Korpusu (12 maja 1918) dostał się do niewoli, z której szybko zbiegł. Podjął służbę w Polskiej Organizacji Wojskowej w Humaniu. W połowie roku został kurierem Polskiej Komendy Wojskowej w Moskwie. Komendantowi Głównemu POW płk. Edwardowi Rydzowi-Śmigłemu dostarczył deklarację podporządkowania formacji polskich na Wschodzie. Następnie powrócił do kraju. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.

W niepodległej Polsce od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim w Wojskowej Szkole Mierniczej w Warszawie, następnie od lutego 1919 r. sprawował funkcję adiutanta w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Walczył w wojnie z Rosją bolszewicką lat 1919–1920; dowódca komp. 2 Armii w stopniu ppor. piech. Od 1 czerwca do 31 października 1920 r. referent organizacyjny w dowództwie 2 Armii. W roku 1921 ukończył kurs szefów Oddziału IV przy Naczelnym Dowództwie WP. Następnie szef sekcji ogólnej w dowództwie 3 Armii oraz p.o. szefa Oddziału IV. Od 20 marca 1921 r. szef Oddziału IV w IV Inspektoracie Armii. Oddelegowany na Górny Śląsk, brał udział w III powstaniu śląskim (2/3 maja do 5 lipca 1921). Od 21 maja do 1 lipca 1921 sprawował funkcję zastępcy szefa sztabu Grupy „Wschód”. Następnie ponownie w 3 Armii (8 września – 31 października). W roku 1922 przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r. Podjął służbę w Straży Celnej w stopniu starszego komisarza. W roku 1925 został kierownikiem Inspektoratu Straży Celnej w Działdowie. W tym samym roku powołany na redaktora naczelnego czasopisma branżowego Straży Celnej „Czaty”. Od roku 1926 pełnił funkcję referenta prasowego Straży Celnej w Warszawie; równolegle pozostał szefem redakcji czasopisma „Czaty”. W marcu 1928 r., po przekształceniu Straży Celnej w Straż Graniczną, pozostał na stanowisku referenta prasowego Komendy Straży Granicznej. 12 grudnia 1928 r. przeniesiony na etat cywilny, był urzędnikiem kontraktowym Referatu Prasowego i doradcą prawnym Komendy Straży Granicznej. 15 grudnia 1932 r. obronił doktorat na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracował jako radca w Ministerstwie Skarbu. Należał do Związku Legionistów Polskich – był w składzie sądu koleżeńskiego Zarządu Okręgu Stołecznego.Redaktor publikacji Na straży granic Rzeczypospolitej. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji X-lecia straży granicznej 1928–1938.

Po wybuchu II wojny światowej, podczas kampanii wrześniowej 1939 r. zmobilizowany do WP, służył w nadwyżkach 83 Pułku Strzelców Poleskich stacjonującym w Kobryniu. Po agresji Związku Sowieckiego z 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wywieziony na podstawie listy 022/2 z 9 kwietnia 1940 r., został zamordowany w lesie katyńskim przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku. W roku 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 768. Przy zwłokach znaleziono: legitymację urzędnika państwowego, dwa listy oraz pocztówkę. Został pochowany na terenie otwartego 28 lipca 2000 Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu.

Żonaty (od 1926) z Erną Zofią Blank, synowie Maciej Feliks (1932–1976), Andrzej (ur. 1936).

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie awansowany na stopień mjr. przez ministra obrony narodowej Aleksandra Szczygło w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” (9 listopada 2007).