Feliks Lachowicz

Urodził się 14 listopada 1884 r. w Drohobyczu. Syn Marcina i Marii z Jachów.

Uczył się w gimnazjum w Drohobyczu. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie; z powodów finansowych przerwał naukę.

Od listopada 1912 r. należał do Drużyn Bartoszowych, od 1913 r. naczelnik druzyny w Drohobyczu. Jednocześnie członek rady chorągwi drohobyckiej i czasowo (w 1913 r.) p.o. komisarza tej chorągwi. Ukończył kurs podchorążych Drużyn Bartoszowych w Dublanach i w 1913 r. mianowany pchor., a w 1914 r. chor.

W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii austro-węgierskiej, walczył na froncie rosyjskim, gdzie rychło dostał się do niewoli. Przebywał w niej m.in. w Semipałatyńsku.

Uwolniony po rewolucji w Rosji (1917 r.), wstąpił w Samarze do tworzonych tam oddziałów polskich. Następnie w 5 Dywizji Syberyjskiej. Brał udział w walkach z bolszewikami. Po jej kapitulacji (10 stycznia 1920) nie poszedł do niewoli, lecz przedostał się do Rygi, skąd 1 lipca odpłynął do Szczecina. W 1921 r. powrócił do kraju.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnym mieście. Pracował jako technik budowlany w Rafinerii „Galicja”. Był kierownikiem robót.

Rysownik, akwarelista, malarz i rzeźbiarz, głównym tematem jego prac był Drohobycz i związane z nim postacie. Dzieje miasta przedstawił w cyklach obrazów Historia Drohobycza i Urycz w legendach. Wystawiał w Drohobyczu (1934) i Lwowie (1937).

Podczas II wojny światowej 24 kwietnia 1940 r. aresztowany przez Sowietów. Był więziony w Drohobyczu. Wyrokiem Trybunału Wojskowego KOWO z 16 maja 1941 r. skazany na pięć lat łagrów. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca) i podpisaniu umowy Sikorski-Majski 23 listopada został uwolniony.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty z Elżbietą Kloś, miał adoptowaną córkę Wiesławę (1929-2007) zamężną Podemską, laryngologa.

Jego pamięci poświęcono tablicę w Drohobyczu na budynku, w którym mieszkał.