Urodził się 29 sierpnia 1896 r. we Lwowie. Syn Jakuba i Zofii z Rudnerów (?).
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Latem 1920 r. w stopniu pchor. był oficerem referatu sądowo-prawnego 6 Armii. Po wojnie z bolszewikami w rezerwie. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. piech.
Ukończył studia prawnicze.
W niepodległej Polsce od 22 lutego 1927 r. był asesorem przy Sądzie Apelacyjnym w Poznaniu, a od 14 wrzesnia 1927 r. sedzią powiatowym w Obornikach. Później pracował jako adwokat w Koźminie. Między 2 grudnia 1932 do 29 września 1937 r. w 38 przypadkach miał się dopuścić przestępstw polegających na podrabianiu podpisów, krzywoprzysięstwie, nakłanianie do składania fałszywych zeznań, fałszowanie dokumentów oraz wymuszanie na różnych osobach dla niego potrzebnych czynności pod groźbą wyroczenia im postępowania karnego. Aresztowany przez policję, od 15 do 24 czerwca 1938 r. był sądzony przez Sąd Okręgowy w Ostrowie podczas sesji wyjazdowej w Koźminie. Skazany na dwa lata więzienia z zaliczeniem aresztu śledczego za podrobienie dokumentów, fałszowanie cesji, wymuszanie, krzywoprzysięstwo i namawianie do składania fałszywych zeznań.
Dalsze jego losy są nieznane.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Był dwukrotnie żonaty: pierwsza, Wanda, zmarła w 1927 r..
Kartoteka ewidencji ludności 1870-1931, www.e-kartoteka.net/pl/search?signature=14721#show [dostęp 6 II 2022]; „Monitor Polski” 1933, nr 292; Rocznik oficerski rezerw 1934; Ruch służbowy w sądownictwie, „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwoiści” 1927, nr 7, 20; D. Szymczak, O adwokacie, który nie był uczciwy, „Rzecz krotoszyńska” 2016, nr 1.