Feliks Libert

Urodził się 18 stycznia 1899 r. w Łodzi. Syn Waleriana i Marii z Widerskich.

W latach 1907-1915 kształcił się w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców w rodzinnym mieście. Uczęszczał też na kursy dokształcające w prywatnej szkole inż. Barszczewskiego.

Należał do tajnego skautingu.

W czasie I wojny światowej od 25 sierpnia 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 4 komp. 6 pp LP. W jej składzie 12 września 1915 r. wyruszył na front. Ranny jesienią 1915 r. pod Kościuchnówką. Po rekonwalescencji przebywał w kadrze Komendy Grupy LP w Kozienicach. W maju 1916 r. w składzie komp. marszowej powrócił na front. Służył w 4 komp. II baonu 5 pp LP. Po zranieniu dowódcy pułku ppłk. Leona Berbeckiego (6/7 lipca 1916) podczas odwrotu spod Kościuchnówki wynosił go z pola walki.

W czasie kryzysu przysięgowego w Legionach w lipcu 1917 r. aresztowany w Łodzi, po czym został przewieziony do aresztu w Warszawie. Skierowany do obozu internowanych w Szczypiornie, zbiegł w czasie transportu do obozu.

Powrócił do Łodzi, gdzie służył w POW. Był dowódcą sekcji i plut. Po rozbrojeniu Niemców 13 listopada 1918 r. mianowany komendantem obwodu VI (okręg kaliski) POW.

Po wcieleniu POW do WP od 11 grudnia był szefem 6 komp. 31 pp. 21 czerwca 1919 r. w składzie pułku wyruszył na front ukraiński, gdzie uczestniczył w walkach pod Krzywczem, Germakówką i Zalesiem. 10 września przydzielony do Oddz. II OGen Łódź. Zdał wówczas eksternistycznie maturę.1 października 1919 r. mianowany ppor. piech. Od 21 stycznia 1920 r. ponownie w II baonie 31 pp na froncie bolszewickim. Od 14 czerwca przebywał na leczeniu w szpitalu, po czym od 12 lipca był młodszym oficerem 5 komp. 31 pp. 3 sierpnia objął funkcję oficera gospodarczego II baonu. Na tym stanowisku wziął udział w bitwie warszawskiej i w działaniach pościgowych. Od 14 listopada 1920 do 14 lipca 1922 r. adiutant II baonu.

Zweryfikowany jako por. piech. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., służył nadal w 31 pp w Łodzi. Od 7 stycznia do 2 maja 1925 r. słuchacz kursu wyszkolenia młodszych oficerów piechoty. Przejściowo odkomenderowany do PKU Łódź-Powiat na stanowisko oficera instrukcyjnego. Od 24 września 1927 r. dowodził 8 komp. 31 pp. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na kpt. piech., w okresie od października 1930 do września 1932 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu studiów od 1 listopada 1932 r. kierownik referatu w Wojskowym Biurze Historycznym. W 1935 r. przebywał na stażu jako dowódca baonu w 54 pp, po czym powrócił do Wojskowego Biura Historycznego. 1 stycznia 1936 r. awansował na mjr. dypl. piech. Wiosną 1939 r. był kierownikiem referatu. Autor haseł w Encyklopedii Wojskowej oraz prac związanych z dziejami wojskowości związanymi z Łodzią, współautor Księgi Chwały Piechoty.

Podczas kampanii 1939 r. oficer Oddz. II Armii „Poznań”. Uczestniczył w walkach nad Bzurą i w obronie Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał przez cały okres wojny m.in. w oflagu  IV B w Königstein, potem w oflagu VII A w Murnau. Uwolniony 29 kwietnia 1945 r. przez wojska amerykańskie, podjął służbę w Polskich Siłach Zbrojnych. Po demobilizacji mieszkał w Wlk. Brytanii.

Pracował w Instytucie Historycznym im. gen. Władysława Sikorskiego w Londynie. Członek zespołu wydawnictwa Polskie Siły Zbrojne w II wojnie światowej.

Zmarł 3 listopada 1950 r. w Boscombe Hospital, Hants. Pochowany na cmentarzu St. Mary`s w Londynie kwat. 20/4.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie awansował na ppłk. dypl. piech.

Żonaty (od 29 III 1924) z Marianną Asik, miał córkę Bożenę.