Bojownikom niepodległości

Franciszek Balwierz

(1895–1942)

Urodził się 17 września 1895 r. w Warszawie. Syn Wincentego i Karoliny z Helamnów.

W czasie I wojny światowej 28 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 2 i 3 pp LP, a od 10 maja 1915 r. – w 4 pp LP. Uzyskał stopień st. szer. W 1917 r. w Inspektoracie Werbunkowym w Kaliszu. Następnie na kursie wyszkolenia nr 4.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Był żołnierzem komp. km 2 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szaldobos, a potem w Huszt. 5 sierpnia zwolniony.

Podjął wówczas służbę w POW.

Od 1918 r. w WP. W grudniu był żołnierzem 7 puł. Po wojnie w rezerwie.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnym mieście. Pracował jako urzędnik.

Członek Zw. Legionistów Polskich.

W czasie II wojny światowej aresztowany przez Niemców. Przebywał w więzieniu na Pawiaku. Wywieziony 6 stycznia 1941 r. do obozu koncentracyjnego w Auschwitz.

Tam zmarł 21 lipca 1942 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 3, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2011; „Monitor Polski” nr 293/1932.