Franciszek Balzar

Urodził się 15 listopada 1895 r. w Limanowej. Syn Franciszka i Stanisławy z Ostrowskich.

W 1913 r. ukończył gimnazjum św. Jacka w Krakowie, po czym podjął studia na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W czasie I wojny światowej od 23 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 3 komp. 2 pp LP. Podczas kampanii karpackiej w grudniu awansował na kpr. Na początku 1915 r. leczył się w Teplicach. Od 10 maja 1915 r. w 4 pp LP. Służył w 11 komp. Uczestniczył w działaniach na Lubelszczyźnie i Wołyniu. Podczas bitwy pod Kościuchnówką (4-6 lipca 1916 r.) dostał się do niewoli rosyjskiej. W 1918 r. przebywał w niej w Aleksandrii (gubernia chersońska). Później powrócił do kraju.

Od 15 listopada 1918 r. w WP. Był żołnierzem 1 psp. Potem w rezerwie.

W 1919 r. zaliczył egzaminy sądowe, a w 1921 r. zdał egzamin z nauk politycznych, uzyskując magisterium.

Pracował jako kierownik biura w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Mościcach koło Tarnowa.

Po kampanii 1939 r. pozostawał w Mościcach. Aresztowany 24 lutego 1940 r. przez funkcjonariuszy niemieckiego gestapo, był więziony w Tarnowie. Wysłany 30 czerwca z drugim transportem do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (nr więźnia 969). Tam uczestniczył w działalności konspiracyjnej – należał do Zw. Organizacji Wojskowej. Później (po październiku 1943 r.) wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oranienburgu, a następnie do Sachsenhausen. 2 maja 1945 r. został uwolniony przez wojska alianckie. Potem powrócił do kraju.

Podjął pracę w Państwowej Fabryce Związków Azotowych. W okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 1949 r. był jej dyrektorem. Dalsze jego losy są bliżej nieznane.

Zmarł po 1963 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.