Franciszek Barczyk

Urodził się 1 września 1897 r. w Warszawie. Syn Władysława i Walentyny z Nowakowskich

Uczęszczał do gimnazjum gen. P. Chrzanowskiego w Warszawie.

W czasie I wojny światowej 29 września 1914 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej.

W listopadzie 1917 r. przeszedł do I Korpusu Polskiego. Służył w oddziale zwiadowców 3 puł (?). Po demobilizacji korpusu latem 1918 r. powrócił do Warszawy.

Aresztowany za zamach na niemieckiego oficera, został osadzony w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Skazany przez sąd polowy na 1,5 roku więzienia; karę odbywał w więzieniu na Mokotowie. 11 listopada został uwolniony.

Wstąpił wówczas do WP. W szeregach 3 puł walczył z bolszewikami, uzyskując stopień plut. Wyróżnił się 10 czerwca 1920 r. podczas odwrotu z Kijowa, gdy na czele patrolu pod wsią Kuty zdobył placówkę wroga, biorąc jeńców; został wówczas ciężko ranny.

W czasie odwrotu spod Kijowa plut. Barczyk wysłany był z sekcją ludzi pieszo w nocy pod wieś Kuty celem zbadania sił nieprzyjaciela. Podczołgał się pod placówkę nieprzyjaciela, obszedł ją i rzucił się na nią, wziąwszy 1 kaem i 3 jeńców, reszta obsady placówki zaalarmowała swój oddział i otworzyła tak silny ogień, że plut. Barczykowi trudno było się wycofać. Sam jednak będąc ciężko ranny, niesiony przez ułanów nie pozwolił porzucić kaemu i jeńców, doprowadzając ich do naszych posterunków.

Po wojnie poświęcił się zawodowej służbie wojskowej. Od 1 października 1924 r. pełnił służbę w 7 szw. KOP, zaś od 5 stycznia 1930 r. w 20 puł (szef 3 szw.). Z dniem 23 stycznia 1936 r. awansował na chor.

Podczas kampanii 1939 r. sprawował funkcję oficera żywnościowego pułku. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku.

Wywieziony z obozu na podstawie listy 035/4 z 16 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppor.