Franciszek Barnert

Urodził się 10 sierpnia 1895 r. w Popradzie na Spiszu. Syn Alojzego i Anny z Kunschów. Brat Karola (zob.).

Ukończył gimnazjum w Kieżmarku na Spiszu.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w armii austro-węgierskiej. Walczył m.in. na froncie włoskim, uzyskując stopień por.

Prowadził konspiracyjną działalność zmierzającą do przyłączenia Spiszu do Polski. Od 20 listopada 1918 do 30 listopada 1919 r. organizował tajne oddziały wojskowe. Następnie jako komisarz pracował w Głównym Komitecie Plebiscytowym Spisko-Orawskim w Nowym Targu. Wydawał pismo propagandowe w języku niemieckim Zipser Freiheitsbote. Należał do POW oraz Zw. Górali Spiszu i Orawy.

Ukończył kurs abituriencki przy Akademii Handlowej w Krakowie (1920-1921). W latach 1921-1929 pracował w Ministerstwie Skarbu, początkowo jako kontroler skarbowy, potem jako księgowy. W 1930 r. został przeniesiony do Katowic, gdzie objął funkcję naczelnika wydz. w Dyrekcji Urzędu Ceł w Mysłowicach, którą pełnił do początków września 1939 r.

Jednocześnie był tajnym współpracownikiem Oddz. II Sztabu Głównego.

Po egzaminach w Ministerstwie Skarbu, Rada Ministrów przyznała mu w 1931 r. pełne wykształcenie wyższe na zasadach veniam studiorum.

Po kampanii 1939 r. przedostał się na Węgry. Ukrywał się w Budapeszcie. Współpracował z przedstawicielami polskich władz, pomagając ich kurierom. Po zajęciu Węgier przez Niemców w marcu  1944 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy gestapo i osadzony w obozie koncentracyjnym we Flossenbürgu. Wobec nadchodzenia oddziałów alianckich przewieziony na teren Dolnych Sudetów w Czechosłowacjii, skąd uciekł i ukrywał się w nadgranicznych lasach.

Po wojnie powrócił do kraju.

Pracował w Ministerstwie Górnictwa.

Zmarł w 1977 r. w Katowicach.