Urodził się 13 lipca 1874 r. we wsi Jawór Solecki pow. Iłża. Syn Pawła, rolnika.
Uczył się w szkole rzemieślniczej, a potem pracował jako czeladnik szewski w Warszawie.
Prawdopodobnie od 1893 r. należał do PPS. W jego mieszkaniu mieścił się skład literatury socjalistycznej, odbywały się też tam zebrania partyjne. W 1895 r. został na krótki czas aresztowany przez władze rosyjskie w Iłży. Po zwolnieniu powrócił do Warszawy i działał w technice PPS. W 1901 r. przeszedł do PPS „Proletariat”. Aresztowany 17 sierpnia, został osadzony w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Przebywał tam do 21 listopada. Zwolniony, pozostawał pod dozorem policyjnym. W styczniu 1905 r. uczestniczył w organizowaniu strajku powszechnego na terenie Kamionka i Kaczego Dołu (obecnie Międzylesie). W końcu miesiąca aresztowany, po czym w trybie administracyjnym skazany na trzy miesiące więzienia. Tam nabawił się reumatyzmu, co uniemożliwiło mu dalszą działalność w ruchu robotniczym.
Od 1931 r. należał do Stow. b. Więźniów Politycznych.
Zmarł 20 stycznia 1935 r. w Warszawie.
Pośmiertnie odznaczony Medalem Niepodległości.
J. D-ko, w: „Kronika Ruchu Rewolucyjnego w Polsce” nr 1/1937; S. Klabiński, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 1, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 177/1938.