Franciszek Biernacki

Urodził się 2 kwietnia 1897 r. w Piotrkowie. Syn Karola i Antoniny zTerpułowskich. Brat Tadeusza (zob.).

Ukończył gimnazjum w Warszawie (maturę uzyskał eksternistycznie w 1918 r.).

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Brał udział w kampanii wołyńskiej. W 1917 r. ukończył szkołę podoficerską w Zegrzu.

W następstwie kryzysu przysięgowego z lipca 1917 r. przeszedł do POW.

Od listopada 1918 r. w WP. W stopniu sierż. służył w 36 pp. Był dowódcą plut. Brał udział w walkach z Ukraińcami na Wołyniu. Mianowany ppor. piech., od lutego 1919 aż do października 1922 r. sprawował funkcję komendanta Wojskowej Stacji Meteorologicznej na lotnisku w Warszawie.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., w okresie od 1 października 1922 do 1 lipca 1924 r. był uczniem Oficerskiej Szkoły Topografów. Po jej ukończeniu przydzielony do wydz. kartograficznego Wojskowego Instytutu Geograficznego. W latach 1925-1939 wykładał w Oficerskiej Szkole Topografów. 1 stycznia 1927 r. awansował na kpt. geogr., a 19 marca 1937 r. na mjr. geogr. Wiosną 1939 r. był kierownikiem referatu przygotowań w wydz. kartograficznym.

Równolegle w 1921 r. podjął studia na Wydz. Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1925 r. przeniósł się na Wydz. Geodezji Politechniki Warszawskiej. Studiów tych nie ukończył. Wykładał kartografię na Politechnice Warszawskiej (1930-1932).

Autor prac specjalistycznych.

Podczas kampanii 1939 r. wraz z Wojskowym Instytutem Geograficznym ewakuowany do Lwowa, po agresji sowieckiej 19 września przeszedł na Węgry, gdzie został internowany (do 2 maja 1940 r.). Następnie przedostał się do Francji i wstąpił do WP. Przydzielony do Wojskowego Instytutu Geograficznego, z którym po upadku Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany został do Szkocji. Tam pełnił służbę aż do 20 października 1947 r. Zdemobilizowany, 5 grudnia powrócił do kraju.

Zamieszkał w Warszawie. 14 lutego 1948 r. otrzymał tytuł inżyniera, nadany przez Radę Wydz. Geodezji Politechniki Warszawskiej. 16 marca podjął pracę jako kierownik oddziału kartograficznego w Geodezyjnym Instytucie Naukowo-Badawczym (do 1952 r.). Wznowił studia geodezyjne, uzyskując dyplom inżyniera (26 czerwca 1948) oraz doktora (3 maja 1949). W 1949 r. podjął pracę na Politechnice Warszawskiej; był adiunktem, samodzielnym pracownikiem naukowym i zastępcą prof. 27 maja 1955 r. otrzymał tytuł prof. nadzwyczajnego. W latach 1958-1960 sprawował funkcję prodziekana ds. dydaktyki na Wydz, Geodezji i Kartografii. Równolegle (w latach 1949-1962) wykładał kartografię (jako adiunkt i prof. nadzwyczajny) na Uniwersytecie Warszawskim.

Członek Stow. Geodetów Polskich i Polskiego Tow. Geograficznego, członek Komitetu do Spraw Kartografii Ogólnej przy prezesie Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii (od 1965 r.).

Zmarł 21 sierpnia 1984 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 293.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.