Urodził się 4 października 1900 r. w Warszawie. Syn Konstantego, kolejarza, i Stanisławy z Dąbrowskich.
Uczył się w Warszawie, Moskwie i Jekaterynburgu.
Od 1918 r. w WP. W 1920 r. dostał się do niewoli bolszewickiej, z której powrócił w 1921 r. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. plek., 1 stycznia 1935 r. awansował na por. rez. lek.
Ukończył studia medyczne, uzyskując 5 czerwca 1930 r. dyplom lekarza stomatologa na Uniwersytecie Warszawskim.
Od 1936 r. pracował jako lekarz stomatolog w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie.
Podczas II wojny światowej od 1941 r. był kierownikiem pododdziału stomatologicznego I kliniki chirurgicznej Akademii Stomatologicznej. Po jejzamknięciu przez Niemców w latach 1943-1944 wykładał stomatologię zachowawczą na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Jednocześnie brał udział w pracach tajnego Komitetu Porozumiewawczego Lekarzy Demokratów i Socjalistów oraz w działalności konspiracyjnej w szeregach AK. W czasie powstania warszawskiego w 1944 r. w stopniu mjr. lek. był komendantem szpitala polowego przy ul. Furmańskiej 12 na Powiślu. Razem z rannymi opuścił miasto.
Wiosną 1945 r. powołany do służby w LWP. Po wojnie zdemobilizowany.
Mieszkał w Warszawie. 9 lutego 1946 r. został kierownikiem katedry chirurgii szczękowej Akademii Stomatologicznej. W 1956 r. jako prof. nadzwyczajny kierownikiem zakładu stomatologicznego dorosłych, specjalizował się w chirurgii szczękowej.
Zmarł 27 maja 1973 r. w Warszawie.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
„Monitor Polski” nr 287/1931; Polski Almanach Medyczny na rok 1956, Warszawa 1957; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1948, Warszawa 1949; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Kraków 2003; H. Wanyura, Katedra Chirurgii Szczęskowo-Twarzowej, Chirurgii Stomatologicznej i Implantologii, www.kcst.wum.edu.pl (dostęp 20 IV 2018).