Urodził się 3 września 1877 r. w Warszawie. Syn Andrzeja.
Z zawodu lakiernik.
Od 1896 r. należał do koła PPS w fabryce wyrobów żelaznych Gostyńskiego. Jesienią 1899 r. zorganizował komitet lakierników, który kierował strajkiem ok. 200 lakierników, zakończony sukcesem robotników. Z ramienia PPS zajmował się potem organizowaniem kół białoskórników, szewców, blacharzy i stolarzy oraz utworzeniem komitetu międzyfachowego. 17 stycznia 1900 r. aresztowany na ulicy z transportem odezw, został osadzony w więzieniu na Ratuszu, a po kilku miesiącach w Radomiu. Zesłany na rok do Żytomierza, tam został ponownie aresztowany i odesłany do X pawilonu warszawskiej cytadeli. Później więziony na Pawiaku i w Siedlcach. Zesłany na 3 lata do Żytomierza, wkrótce zbiegł i powrócił do Warszawy. Na polecenie PPS zajmował się dostarczaniem literatury socjalistycznej do Łodzi i Białegostoku. W obawie przed aresztowaniem w 1901 r. wyjechał do Berlina, a później do Wlk. Brytanii.
Zamieszkał w Glasgow, gdzie przez 2 lata pracował jako lakiernik w warsztatach kolejowych, a następnie w kopalniach węgla. W 1928 r. powrócił do Polski.
Zmarł po 1938 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
J. Durko, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 1 (Warszawa 1985); Monitor Polski nr 140/1938.