Bojownikom niepodległości

Franciszek Festerkiewicz

(1879–1947)

Urodził się 4 października 1879 r. w Nowym Korczynie pow. Stopnica. Syn Stanisława i Rozalii z Łęckich.

Ukończył cztery klasy gimnazjum.

Od 1900 r. pracował jako pomocnik biurowy w Nowym Korczynie, zaś od 1903 r. w przedsiębiorstwach handlowych w Warszawie.

Od 1903 r. członek tajnego Związku im. J. Kilińskiego, a od 1905 r. Narodowego Związku Robotniczego. Był organizatorem kół oraz kolporterem druków w pow. kutnowskim, łowickim i kieleckim.

W 1912 r. zagrożony aresztowaniem wyjechał do Kielc, gdzie kontynuował działalność zawodową i polityczną.

Podczas I wojny światowej prowadził agitację werbunkową do Legionów Polskich, a od 1916 r. należał do POW. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r.

W tym też miesiącu wybrany do Rady Miejskiej w Kielcach.

W niepodległej Polsce od 1918 r. był prezesem NZR w Kielcach oraz wiceprezesem Narodowego Klubu Robotniczego.

W 1919 r. wybrany na posła do Sejmu Ustawodawczego z listy Narodowego Komitetu Wyborczego w okręgu wyborczym nr 26 (Kielce), był członkiem klubu Narodowego Związku Robotniczego-Narodowego Klubu Robotniczego. Funkcję poselską sprawował do 1922 r.

Jesienią 1920 r. wstąpił ochotniczo do WP. Służył w 205 pp Armii Ochotniczej. Brał udział w walkach z bolszewikami m.in. w bitwie niemeńskiej. Następnie przeniesiony do rezerwy,

W latach 1920–1922 członek Rady Naczelnej Narodowej Partii Robotniczej, od 1926 r. należał do NPR-Lewicy (potem: Narodowe Stronnictwo Pracy). W latach 30. sympatyk BBWR.

Współorganizator i do 1920 r. przewodniczący kieleckiego oddziału Polskich Związków Zawodowych.

Od początku lat 20. pracował jako urzędnik w Kasie Chorych w Kielcach, a od 1925 r. jako jej kierownik w Jędrzejowie. W 1928 r. przeniósł się do Kalisza. Był kierownikiem referatu kontroli w Kasie Chorych. Tam też w latach 1929–1937 sprawował funkcję wiceprezesa Ogólnych Polskich Związków Zawodowych. Następnie wiceprezes tamtejszego Związku Pracowników Ubezpieczeń Społecznych. W 1937 r. powrócił do Kielc, gdzie pracował w tamtejszym ZUS. W 1944 r. przeszedł na rentę.

Zmarł 18 lipca 1947 r. w Kielcach.

Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Żonaty ze Stanisławą Koprowską, miał z nią córkę Franciszkę i syna Bogusława.

Źródła

Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; „Monitor Polski” nr 64/1938; Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny t. II, Warszawa 2000; W. Toporowicz, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987.