Bojownikom niepodległości

Franciszek Głowacz

(1895-1959)

Urodził się 19 marca 1895 r. w Uściu Solnym pow. Bochnia. Syn Jana i Józefy z Gudowskich.

Uczeń gimnazjum.

W czasie I wojny światowej od 7 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Służył w 10 komp. 2 pp LP, a od 5 listopada w 6 komp.3 pp LP. Następnie w 9 i 11 komp. 3 pp LP, uzyskując stopień plut.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Od października w 12 komp. 3 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Huszt.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. W składzie 10 pp walczył na froncie włoskim, gdzie dostał się do niewoli. Do kraju powrócił 20 grudnia.

Wstąpił do WP. Mianowany ppor. piech., w 1919 r. służył w 10 komp. 54 pp, a w kwietniu 1920 r. w filii urzędu gospodarczego 12 DP. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

W niepodległej Polsce mieszkał Dyczkowie pow. Tarnopol.

Zmarł 9 sierpnia 1959 r. w Świdnicy i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym przy al. Brzozowej pole 7A.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 63/1933
Źródła

„Monitor Polski” nr 63/1933.; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934