Franciszek Grzesik

Urodził się 10 stycznia 1891 r. w Mrowli pow. Rzeszów. Syn Jakuba, kupca, i Rozalii z Kłosów.

W latach 1903-1911 kształcił się w gimnazjum w Rzeszowie, po czym podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim.

Członek „Promienia”, potem też organizacji „Życie”, a od 1911 r. Zw. Walki Czynnej i Zw. Strzeleckiego we Lwowie ps. „Odys”.

W czasie I wojny światowej 1 sierpnia 1914 r. zmobilizowany do armii austro-węgierskiej. Do 25 grudnia 1915 r. był pomocnikiem wywiadowcy oraz elewem szkoły jednorocznych ochotników w Krakowie. Po jej ukończeniu do 30 kwietnia 1916 r. instruktor w baterii zapasowej 9 pac w Wiedniu. Następnie (30 kwietnia-30 listopada) wywiadowca w baterii moździerzy w Trydencie. Od 30 listopada 1916 do 30 marca 1917 r. ponownie instruktor w baterii zapasowej 9 pac. Potem sprawował funkcję I oficera w baterii haubic na terenie Chorwacji. Od 28 lutego do 1 czerwca 1918 r. przebywał na urlopie na studia, po czym powrócił na zajmowane uprzednio stanowisko. W baterii tej służył do 30 października.

Od listopada 1918 r. w WP. Od 1 października 1919 r. był dowódcą dyonu żandarmerii polowej w 2 i 3 Armii. Od 13 września do 4 października 1920 r. przebywał na kursie materiału francuskiego w Toruniu. Następnie (do 15 lutego 1921 r.) dowódca II dyonu 13 pac. Od 15 lutego zastępca dowódcy 3 pac.

6 kwietnia 1921 r. został dowódcą baterii zapasowej 9 pac. 8 sierpnia odkomenderowany na kurs do Centrum Wyszkolenia Artylerii we Lwowie. W tym też roku ukończył studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, uzyskując doktorat. Od 12 października dowodził kadrą 27 pap, zaś od 10 listopada 1921 do 3 stycznia 1922 r. dowodził II dyonem 27 pap. Zweryfikowany jako kpt. art. z 1 czerwca 1919 r., 28 marca 1924 r. został skierowany na kurs dowódców dyonów w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. Od 17 lipca 1924 do 28 marca 1925 r. był p.o. kwatermistrza 27 pap, po czym został ponownie dowódcą II dyonu tego pułku. Od 16 stycznia do 21 kwietnia 1926 r. przebywał na kursie w Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie. 1 stycznia 1927 r. awansował na mjr. art. 22 stycznia został referentem w DOK nr V w Krakowie. Od 31 marca był p.o. dowódcy II dyonu 6 pap, a następnie do 1 maja 1929 r. ponownie sprawował funkcję referenta w DOK nr V. W czerwcu 1928 r. objął komendę poligonu Czarny Dunajec. 2 maja 1929 r. oddany do dyspozycji samodz. wydz. wojskowego MSW, 30 listopada 1930 r. przeszedł w stan spoczynku.

Od 4 września do 22 października 1929 r. pracował jako prowizoryczny radca w Urzędzie Wojewódzkim Wołyńskim. Następnie (do 20 stycznia 1931 r.) prowizoryczny starosta powiatowy w Horochowie, a potem (do 4 listopada 1935 r., początkowo jako prowizoryczny) w Sarnach. Jednocześnie był przewodniczącym powiatowego Komitetu WF i PW. 5 listopada 1935 r. został starostą powiatowym w Wadowicach. Był tam przewodniczącym Komitetu WF i PW oraz Federacji Polskich Zw. Obrońców Ojczyzny i LOPP.

Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. ewakuował starostwo do Rohatyna. Prawdopodobnie w październiku przedostał się do Krakowa. W 1940 r. z polecenia władz niemieckich objął stanowisko burmistrza Kalwarii Zebrzydowskiej, a po pół roku – Bochni. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną w 1945 r. zatrzymany wraz z pracownikami Zarządu Miejskiego, po dwóch tygodniach został uwolniony.

W styczniu 1945 r. zgłosił się do LWP, do którego jednak nie został przyjęty. W lutym usiłował zatrudnić się w Urzędzie Wojewódzkim Krakowskim, jednak nie mogąc tam uzyskać pracy podjął ją w gospodarstwie brata Dominika w Toniach koło Krakowa.

Od 1946 r. należał do PSL i Zw. Samopomoc Chłopska. W 1951 r. aresztowany przez funkcjonariuszy komunistycznego aparatu bezpieczeństwa. Później uwolniony.

Co najmniej od 1966 r. mieszkał w Opolu.

Zmarł 28 stycznia 1980 r. w Opolu. Pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 (?) kl., złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 3 VI 1920) z Olgą Zarębską.