Franciszek Hundert

Urodził się 28 października 1880 r. w Obrze koło Wolsztyna. Syn Jana, kowala, i Weroniki.
Ukończył szkołę wiejską w klasztorze cystersów w Obrze. Jako wyróżniający się uczeń przyjęty do seminarium nauczycielskiego w Paradyżu pod Międzyrzeczem. Po trzech latach usunięty ze szkoły w następstwie działalności patriotycznej ojca. Uczył się kowalstwa w Wolsztynie.
Po ukończeniu nauki podjął pracę jako kowal w fabryce maszyn parowych w Berlinie.
Od 1901 r. członek SDKPiL. W latach 1902-1904 pracował w biurze Róży Luksemburg, tłumacząc teksty z języka niemieckiego na polski i zbierając dla niej materiały dotyczące sytuacji robotników w Berlinie. W 1903 r. za działalność polityczną aresztowany przez władze niemieckie, przez pół roku był więziony w berlińskim Moabicie.
W latach 1905-1910 pracował jako spawacz w Hamburgu. Był tam współorganizatorem towarzystwa robotników polskich i uczestniczył w działalności towarzystwa kulturalnego Polaków. Brał udział w pracach niemieckiej socjaldemokracji.
W 1910 r. powrócił do Obry i pracował jako kowal m.in. w majątku w Kolsku. Nabył też dom z kuźnią w Babimoście.
W czasie I wojny światowej w 1915 r. zmobilizowany do armii niemieckiej. Do 1918 r. służył w marynarce wojennej. Członek Komunistycznej Partii Niemiec.
Uczestnik powstania wielkopolskiego. Walczył w oddziale por. Tomiaka w Wolsztynie i Nowym Kramsku. W Karszynie dostał się do niewoli niemieckiej. Do czerwca 1919 r. przebywał w więzieniu w Sulechowie.
Zwolniony, jako „element niepożądany” opuścił Babimost i przeniosł się do Poznania. Utrzymywał się z pracy dorywczej m.in. jako ślusarz.
Od 1924 r. należał do Komunistycznej Partii Polski. W latach 1926-1929 był często zatrzymywany i przesłuchiwany przez policję. Do partii należał do jej rozwiązania w 1938 r.
Podczas II wojny światowej w 1939 r. jako były powstaniec aresztowany przez Niemców, został wywieziony do obozu koncentracyjnego. Dzięki wstawiennictwu dawnego kolegi w 1940 r. zwolniony, po czym skierowany do prac przymusowych w okolicach Berlina.
Po wojnie od czerwca 1945 r. należał do PPR, po czym powrócił do swojego domu w Babimoście. Tam został sekretarzem partii. Od grudnia 1948 r. w PZPR. Należał też do ZBoWiDu.
Utrzymywał się z pracy na roli oraz był zatrudniony na pół etatu w instytucjach miejskich. W 1959 r. otrzymał rentę specjalną.
Zmarł 14 stycznia 1961 r.
Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał złoty Krzyż Zasługi
Żonaty (od 1910 r.) z Franciszką Barską, miał z nią dziewięcioro dzieci: córki Praksedę, Strefanię (zginęła w obozie koncentracyjnym w Auschwitz) i Irenę oraz synów Leopolda, Alfonsa, Józefa, Kazimierza, Zygmunta i Konstantego.