Bojownikom niepodległości

Franciszek Janik

(1897–1970)

Urodził się 25 września 1897 r. w Hoszni Ordynackiej pow. Biłgoraj. Syn Wawrzyńca i Franciszki.

W czasie I wojny światowej od 1916 r. w POW ps. „Szyna”.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Brał udział w walkach z bolszewikami.

W niepodległej Polsce od 1 lipca 1921 r. podoficer zawodowy. W 1938 r. posiadał stopień żandarma (kpr.). Służył w KOP w Słobódce pow. Bracław.

Podczas II wojny światowej brał udział w kampanii 1939 r. W 1940 r. deportowany przez Sowietów, został zesłany do Ługody (Kurjanowa) w obłasti wołogdzkiej. Po wybuchu wojni niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) i podpisaniu umowy Sikorski-Majski 4 września został uwolniony. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR. Razem z nią przeszedł do Iranu, a potem do Palestyny. Brał udział w kampanii włoskiej 1944–1945 2 Korpusu Polskiego. Uczestniczył w bitwie pod Monte Cassino. Po zakończeniu wojny i demobilizacji pozostał na emigracji.

Do Polski powrócił w 1958 r. i zamieszkał we Wrocławiu.

Zmarł 22 grudnia 1970 r. we Wrocławiu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Grabiszyńskim.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty z Rozalią Misa, miał czworo dzieci m.in. córki Mieczysławę (ur. 1926) zamężną Broda i Jadwigę (4 XII 1931–IX 1999) zamężną Zdybel.

Źródła

„Monitor Polski” nr 177/1938; Ojczyzna swemu obrońcy, www.ocalamy.pl/wojna-polsko-bolszewicka-1918-1921/franciszek-janik-2/ [dostęp 1 IV 2021].