Franciszek Janusz

Urodził się 17 stycznia 1897 r. w Janowie pow. Trembowla. Syn Józefa i Marii.

Uczył się w szkole w Tarnopolu, maturę uzyskał w gimnazjum w Biełej.

Od 1913 r. należał do Związku Strzeleckiego w Tarnopolu.

W czasie I wojny światowej od 16 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w III baonie 2 pp LP. Ranny przed końcem kwietnia 1915 r. Następnie w stopniu kpr. w 5 komp. 3 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W stopniu plut. był żołnierzem 9 komp. 3 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Huszt.

Zwolniony, 15 kwietnia 1918 r. został wcielony do armii austro-węgierskiej. Do 30 października służył w 15 pp.

Od 7 listopada 1918 r. w składzie 7 komp. 4 pp leg do 5 maja 1919 r. uczestniczył w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. Następnie w 3 pp leg. 1 czerwca 1919 r. mianowany ppor. piech. Brał udział w wojnie z bolszewikami.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. piech., w pułku tym służył do 30 listopada 1927 r. Następnie w Państwowym Urzędzie WF i PW. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na mjr. piech., w 1932 r. służył w 64 pp, a w 1935 r. w 3 psp. Awansowany 19 marca 1939 r. na ppłk. piech., od 29 marca dowodził baonem KOP „Skałat”.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. W ramach pułku KOP „Podole” w dniach 17-18 września walczył z Sowietami. Następnie został przez nich aresztowany. Później uwolniony. Od 15 stycznia 1944 r. dowodził 19 baonem zapasowym oficerskim w Palestynie. Po przeformowaniu od 20 lutego był dowódcą Rezerwy Oficerskiej, podlegającej 7 DP  2 Korpusu Polskiego we Włoszech.

Zmarł po 1946 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.