Franciszek Januszewski

Urodził się 30 września 1893 r. w Szklanej Fabryce koło Solecznik.Syn Józefa, ziemianina, i Marianny z Turczynowiczów.

Ukończył Szkołę Miejską w Chełmie, po czym praktykował z zakresu wytwarzania szkła i wyrobów szklanych. Po zdaniu egzaminów uzyskał dyplom czeladniczy.

Od 10 listopada 1913 r. pełnił obowiązkową służbę wojskową w armii rosyjskiej. Ukończył szkołę podoficerską i w październiku 1914 r. uzyskał stopień plut.

W czasie I wojny światowej w 1914 r. brał udział w walkach na Mazowszu m.in. w okolicach Żyrardowa i Ciechanowem, a potem w Karpatach. Dowodził oddziałem telefonicznym 252 pstrz, a następnie przez cztery miesiące plut. w 15 komp. tego pułku. 3 maja 1915 r. ciężko ranny w bitwie pod Gorlicami, dostał się do niewoli austriackiej. Przebywał w niej do 18 października 1918 r.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. 1 kwietnia 1920 r. przydzielony do oddziału sztabowego dowództwa Frontu Litewsko-Białoruskiego. 3 czerwca awansowany na sierż., objął funkcję szefa kancelarii oddziału sztabowego 4 Armii. Uczestniczył w walkach z bolszewikami i w tzw. buncie gen. Lucjana Żeligowskiego. 1 stycznia 1921 r. awansował na chor.

W niepodległej Polsce pełnił zawodową służbę wojskową. W lipcu 1921 r. amputowano mu część nogi, co było efektem rany odniesionej pod Gorlicami. 26 września 1922 r. przydzielony do baonu zapasowego 76 pp. Następnie pełnił służbę w tym pułku. Od 13 czerwca 1928 do 1 września 1939 r. służył w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Grodnie.

Podczas II wojny światowej w czerwcu 1941 r. deportowany w głąb ZSSR. W 1942 r. uwolniony, wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR. Służył w sądzie wojskowym. Razem z armią przeszedł na Bliski Wschód. Następnie pełnił służbę w Iranie, Egipcie i Wlk. Brytanii.

Zmarł 3 maja 1946 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 28 X 1930 r.) Marią Janiną Obuchowicz, miał córkę Janinę zamężną Bułyha.