Franciszek Julian Gryzel

Urodził się 2 stycznia 1897 r. w Kossowie Huculskim. Syn Jana Kazimierza i Wiktorii ze Skórów.

W okresie od 1 października 1912 do 12 sierpnia 1914 r. pracował jako pomocnik kancelaryjny w sądzie w rodzinnym mieście.

Członek Drużyny Bartoszowej w Moskalowie.

W czasie I wojny światowej 22 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionu Wschodniego. Po jego rozwiązaniu 9 października dołączył do 1 pp LP. Służył w 1 komp. I baonu, uzyskując stopień st. szer.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Był elewem szkoły podoficerskiej w Dowództwie Uzupełnień korpusu. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski, był ranny.

Rozpad Austro-Węgier zastał go w domu. Tam pozostawał pod okupacją ukraińską aż do wyzwolenia tych terenów przez armię rumuńską.

Od 1919 r. w WP. W stopniu plut. był żołnierzem 49 pp. Z dniem 5 lipca 1921 r. przeniesiony do rezerwy.

1 sierpnia 1921 r. podjął służbę w policji w Kossowie. 1 listopada 1925 r. awansował na st. posterunkowego. Ukończył Normalną Szkołę Fachową dla Szeregowych Policji Państwowej w Żyrardowie (15 listopada 1928 r.). Awansowany 1 stycznia 1929 r. na przodownika, od 20 czerwca 1931 r. był funkcjonariuszem na posterunku w Horodence, a od 7 grudnia w komendzie powiatowej w Żydaczowie. 1 września 1934 r. przydzielony do Urzędu Śledczego w Stanisławowie, pełnił tam służbę do wojny. 1 lutego 1937 r. awansował na st. przodownika.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie.

Wywieziony na podstawie listy nr 04 z początku kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na aspiranta.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.