Franciszek Ksawery Ostrowski

Urodził się 15 grudnia 1866 r. w stanicy Jekaterinogradskaja w Okręgu Nalczyckim, Obwodzie Tereskim (Tereckim) w Rosji. Syn Mieczysława (1834–1872) lekarza wojskowego, powstańca 1863 r., zesłańca, i szlachcianki Karoliny z Szafkowskich (1840–1918). Po powrocie z zesłania rodzice zamieszkali w Rakowie koło Mińska, w Guberni Wileńskiej.

Ukończył 7 klas Korpusu Kadetów w Połocku. W latach 1885–1887 uczęszczał jako junkier do Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. 10 maja 1887 r. otrzymał patent oficerski stopień ppor. piech. Przydzielony 4. batalionu Strzelców Kaukaskich w Tyflisie. W roku 1900 brał udział w wyprawie do Afganistanu, 1904–1905 w wojnie rosyjsko-japońskiej.  W roku 1905 awansowany na stopień kpt. piech.

Podczas I wojny światowej dowodził baonem i pułkiem na froncie niemieckim, mmiędzy innymi na terenie Prus

Wschodnich w rejonie od Giżycka po Suwałki, gdzie był dwukrotnie ranny; 29 sierpnia 1914 r. pod wsią Lenkehlischken (pow. węgorzewski, obecnie Gogolewskoje w Rosji) oraz 4 grudnia 1914 r. W roku 1916 r. uzyskał stopień płk. piech. Od 9 września 1917 r. w I Korpusie Polskim. Przez tydzień dowodził 3 Pułku Strzelców Polskich, od 16 września 1917 r. dowódca 1 Pułku Strzelców Polskich 1 Dywizji Strzelców Polskich. Pod Jego komendą pułk bierze udział w bitwach z bolszewikami:  pod Toszczycą (21–27 stycznia 1918) oraz pod Rohaczewem (2–10 lutego 1918). 18 marca 1918 r. objął dowództwo nowo organizowanych taborów dywizyjnych 1. Dywizji Strzelców Polskich. W związku z postępującą demobilizacją korpusu od 24 czerwca tego roku pozostawał bez przydziału. Został

ewakuowany na tereny Królestwa Kongresowego. Po ogłoszeniu przez Radę Regencyjną odezwy „Do Narodu Polskiego” w dniu 2 listopada 1918 r. złożył podanie o przyjęcie do Wojska Polskiego; został przyjęty na ewidencję i uzyskał status kandydata. Od 7 grudnia 1918 r. dowodził oddziałami samoobrony suwalskiej. Od 15 marca 1919 r. dowodził Grodzieńskim Pułkiem Strzelców, od 5 lipca dowodził II Brygadą Piechoty 1 Dywizji Litewsko–Białoruskiej w ciężkich walkach z bolszewikami o miasteczko Leplem. Po reorganizacji Dywizji Litewsko-Białoruskiej w październiku 1919 r. otrzymał przydział do Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie, gdzie miał pozostawać do dyspozycji. Dowódca 1. Dywizji gen. ppor. Józef Lasocki w rozkazie nr 168 napisał:

Z rozkazu naczelnego dowództwa, opuszcza dowódca II Brygady pułkownik Ostrowski I Litewsko-Białoruską Dywizję. Jeden z pierwszych szermierzy tu na kresach jako dowódca Grodzieńskiego Pułku Piechoty, następnie II Brygady. W długich i uciążliwych walkach z wrogiem, z wielkimi trudnościami wywiązując się świetnie z powierzonych mu zadań, jak również swymi zaletami umysłu i serca jednał sobie podwładnych i uznanie przełożonych i Imię swoje związał ze świetnymi czynami bojowymi 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej pod Stowłowiczami, nad Uszą, Oressą, Berezyną i Leplem. Dziękując pułkownikowi brygadierowi Ostrowskiemu za jego cenną i wydatną pracę w imieniu służby, życzę Mu powodzenia w dalszej pracy ku chwale Ojczyzny.

30 stycznia 1920 r. został mianowany Przewodniczącym IV Komisji Kontroli Stanów, zaś w maju przewodniczącym Komisji Perlustracyjnej Centralnej Komisji Stanów. Ze służby frontowej przeszedł do pracy w administracji armii – ministerialnych organach kontroli wojska 1 grudnia 1921 r. przeszedł w stan spoczynku. 7 listopada 1923 r. zweryfikowany jako gen. bryg. z 1 czerwca 1919 r. Zamieszkał w miasteczku Ilja koło Wilejki. Był tam jednym z inicjatorów budowy nieistniejącej już kaplicy, stanowiącej swoiste mauzoleum powstańców styczniowych. W roku 1928 z rodziną przeniósł się do Wilna. W roku 1937 został filistrem honorowym Filomatii Vilnensis – Polskiej Korporacji Akademickiej zrzeszającej studentów i absolwentów Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W tym samym roku wszedł do Rady Głównej Polskiej Centralnej Kasy Kredytu Bezprocentowego z siedzibą w Warszawie. 

W czasie II wojny światowej początkowo utrzymywał się ze zgromadzonych oszczędności. W latach 1941–1944 był  dozorcą nocnym w Izbie Handlowej w Wilnie. Zapisał się do Związku Patriotów Polskich co umożliwiło mu to repatriację wraz z rodziną do Polski.

Od roku 1946 mieszkał w Olsztynie. W latach 1946–1947 był zatrudniony jako pracownik umysłowy w miejscowej Dyrekcji Przedsiębiorstw Miejskich. Zmarł 22 grudnia 1957 r. został pochowany na miejscowym Cmentarzu św. Józefa.

Dwykrotnie żonaty: z Anną Polanis oraz Felicją Filipowicz (1902 – 29 listopada 1989), córka Barbara (1 listopada 1928 –  6 listopada 1952).

Odznaczony Medalem Niepodległości.