Franciszek Ławicki

Urodził się 31 marca 1888 r. w Śremie. Syn Franciszka, rzemieślnika, i Antoniny z Talarczyków.

Kształcił się w szkole powszechnej w Śremie, po czym w latach 1903-1906 uczył się zawodu powroźnika. Ukończył Szkołę Dokształcającą w rodzinnym mieście.

W latach 1908-1910 odbywał obowiązkową służbę wojskową w armii niemieckiej. Służył w Jednostce Taborów nr 5 w Poznaniu, uzyskał stopień sierż.

Od 1905 r. należał do Straży Ogniowej w Śremie.

W czasie I wojny światowej w październiku 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej. Walczył na froncie rosyjskim. Pod Skierniewicami dostał się do niewoli. Do sierpnia 1918 r. przebywał na Syberii.

Po powrocie do kraju utworzył Straż Ludową w Śremie, po czym od 1 listopada 1918 r. był jej komendantem.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Brał udział w przejmowaniu garnizonu śremskiego (29/30 grudnia). Następnie kwatermistrz baonu śremskiego. 20 lutego 1919 r. został zdemobilizowany.

W 1925 r. został naczelnikiem Ochotniczej Straży Pożarnej w Śremie (do 1936 r.) oraz tamtejszego XV Okręgu Wielkopolskiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych Rzeczypospolitej Polskiej (ZOSP). Członek Zarządu Głównego ZOSP w Warszawie (1926-1929).

Wiceprezes Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu.

Do 1931 r. pracował jako powroźnik. Nastepnie ukończył kurs dla kontrolerów żywności w Poznaniu. Po jego ukończeniu był zatrudniony w Urzędzie Miejskim w Śremie. Od 1942 r. do końca wojny pracował jako inkasent w Zakładach Siły, Światła i Wodociągów w tym mieście.

Po wyzwoleniu Śremu 23 stycznia 1945 r. został komendantem Milicji Obywatelskiej i funkcję tę sprawował do marca. Od kwietnia 1945 r. był kontrolerem sanitarnym w Ośrodku Zdrowia w Śremie. W 1958 r. przeszedł na emeryturę.

W 1953 r. wybrany prezesem Ochotniczej Straży Pożarnej w Śremie, funkcję tę sprawował do 1960 r.

Radny Powiatowej Rady Narodowej w Śremie.

Wiceprezes koła Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w rodzinnym mieście. Był głównym inicjatorem odbudowy pomnika Dobosza w Śremie.

Zmarł 1 maja 1979 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Śremie.

Odznaczony Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.

Żonaty z Józefą Ślusarek, miał ośmioro dzieci.