Franciszek Lenk

Urodził się 30 lipca 1896 r. w Hucie pow. Przasnysz. Syn Wincentego i Scholastyki z Zaborowskich.

Uzyskał średnie wykształcenie.

W czasie I wojny światowej od 1916 r. w POW. W listopadzie 1918 r. brał udział w rozbrajaniu Niemców w Wyszkowie, Łochowie i Ostrołęce. Następnie automatycznie przeszedł do WP.

W połowie 1919 r. ze względu na stan zdrowia przeniesiony do rezerwy.

Wstąpił wówczas do PPS. Pracował w hucie szkła w Wyszkowie, skąd na początku 1920 r. za zorganizowanie strajku został zwolniony. Zamieszkał wówczas w Radomsku, gdzie pracował jako urzędnik w magistracie. Jednocześnie sekretarz Okręgowego Komitetu PPS.

Wobec trudnej sytuacji militarnej kraju w lipcu 1920 r. wstąpił ochotniczo do WP. W stopniu sierż. służył w 201 pp Armii Ochotniczej. Po zakończeniu walk z bolszewikami w październiku przeniesiony do rezerwy.

Powrócił wówczas do Radomska, gdzie kontynuował pracę w magistracie. Od 1922 r. radny miejski, od 1927 r. przewodniczący Klubu Radnych Socjalistycznych, w latach 1935-1939 ławnik w Zarządzie Miasta Radomska.

Działacz związkowy: organizator Zw. Pracowników Miejskich w Radomsku, członek Zarządu Głównego Zw. Pracowników Miejskich w Warszawie (od 1922 r. sekretarz generalny), co najmniej do 1933 r. przewodniczący Rady Zw. Zawodowych w Radomsku.

W latach 1922-1923 komendant oddziału Zw. Strzeleckiego w Radomsku.

W kwietniu 1923 r. mianowany zastępcą komisarza Kas Chorych na województwo łódzkie, zorganizował Powiatową Kasę Chorych w Radomsku. W listopadzie, po zorganizowaniu strajku generalnego, odwołany ze stanowiska komisarza Kasy Chorych w Radomsku. Po upadku rządu powrócił na to stanowisko, po czym co najmniej do 1928 r. był dyrektorem tej Kasy Chorych.

Kierownik miejskiej i powiatowej organizacji PPS w Radomsku. Wieloletni przewodniczący Oddziału Tow. Uniwersytetu Robotniczego w tym mieście. Na XXI Kongresie PPS w 1928 r. wybrany do komisji rewizyjnej przy Radzie Naczelnej partii. Potem członek Rady Naczelnej PPS. W 1937 r. aresztowany w związku ze strajkiem tramwajarzy w Łodzi, wkrótce uwolniony.

Podczas II wojny światowej wyjechał do Warszawy, gdzie ukrywał się przed Niemcami. Brał udział w działalności konspiracyjnej. Jako „Inżynier” został delegowany przez władze PPS-WRN na stanowisko pełnomocnika okręgu Piotrków-Radomsko-Tomaszów.

Po wojnie kontynuował pracę w PPS. Przeciwnik zjednoczenia z PPR, był inwigilowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa.

Zmarł w 1951 r. i został pochowany na Starym Cmentarzu w Radomsku.

Odznaczony Medalem Niepodległości.

Żonaty z Natalią Barcz, miał z nią córkę Halinę (21 VII 1919-23 III 1943), która zginęła w obozie koncentracyjnym w Auschwitz, i syna Władysława (ur. 1921).