Franciszek Ludwik Leitl

Urodził się 1 lipca 1899 r. w Boryni pow. Turka.

Członek Zw. Strzeleckiego w Samborze.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 1 pp LP oraz w 1 part LP.

Od 1 listopada 1918 r. w stopniu szer. brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka I (pododcinek Remiza-Cytadela). Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do I baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp). Potem w 13 komp. 5 pp leg, był ranny.

Zweryfikowany jako por. adm.-gosp. z 1 czerwca 1919, służył w Okręgowym Zakładzie Gospodarczym III (1923, 1924) i w 3 baonie administracyjnym (1928). W 1932 r. przebywał na kursie intendentury w WSWoj w Warszawie. 1 stycznia 1933 r. awansował na kpt. int. z wsw. Wiosną 1939 r. był kierownikiem samodzielnego referatu zasobów materiałowych w szefostwie intendentury KOP.

Podczas kampanii 1939 r. na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Następnie w SGO „Polesie”. Po kapitulacji grupy pod Kockiem (6 października) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. w oflagu II B w Arnswalde i II C w Woldenbergu. Uwolniony 31 stycznia 1945 r.

Od 10 kwietnia 1945 r. w LWP. Od 4 października był kierownikiem sekcji w Dep. Intendentury MON, od 1 sierpnia 1946 r. kwatermistrzem Okręgu Krakowskiego, zaś od 1 sierpnia 1947 r. szefem Dep. Żywnosciowo-Mundurowego MON. Awansował do stopnia ppłk. 18 stycznia 1950 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Pracował w Polskich Zakładach Zbożowych w Warszawie.

Zmarł 28 czerwca 1970 r. i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powazkach w Warszawie kwat. A-32.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.