Urodził się 17 września 1895 r. w Żabnie. Syn Michała Jana i Marii z Wiśnickich.
Należał do Drużyn Bartoszowych; zastępca naczelnika Drużyny w Bochni, instruktor w pow. bocheńskim i brzeskim. W roku 1914 mianowany rotnikiem.
Po wybuchu I wojny światowej od sierpniu 1914 r. w szeregach Legionu Wschodniego, dowodził plut. Po rozwiązaniu Legionu wcielony do armii austro–węgierskiej.
W niepodległej Polsce po 11 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W roku 1919 r. był powiatowym dowódcą żandarmerii w Bochni. Zweryfikowany jako por. kanc. z 1 czerwca 1919 r., gospodarz Centralnej Szkoły Żandarmerii w Grudziądzu (1923, 1925). Awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. żand., służył w 8 (1928) i 2 dyonie żandarmerii (1932, 1939). Od roku 1934 był kwatermistrzem i jednocześnie oficerem mobilizacyjnym tego dyonu. Ukończył studia, uzyskując magisterium. Od końca sierpnia 1939 r. w Ośrodku Zapasowym Żandarmerii.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. po agresji Związku Sowieckiego 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie. Wywieziony na podstawie listy nr 016/2 z 5–7 kwietnia 1940 r., zamordowany w Twerze.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie awansował na mjr (2007) .
Drużyny Bartoszowe 1908–1914, Lwów 1939; Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego t. 2, Warszawa 2006; „Monitor Polski” nr 27/1934; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.