Franciszek Orawiec

Urodził się 11 listopada 1896 r. w Poroninie pow. Nowy Targ. Syn Jakuba (zob.) i Bronisławy z Łukaszczyków.

Od 1907 r. uczył się w gimnazjum w Nowym Targu, w którym w 1915 r. zdał maturę.

Podczas I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył między innymi w 6 pp LP.

Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro–węgierskiej. Tam mianowany chor. piech.

Od 1918 r. służył w Wojsku Polskim. W maju 1919 r. mianowany ppor. piech. i przydzielony do 1 psp. W jego składzie uczestniczył w walkach z bolszewikami. W 1920 r. awansował na por. piech.

Ukończył kurs w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Krakowie (1921). Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. piech., od 1921 był oficerem 2 psp. W lipcu 1930 r. został komendantem Szkoły Wysokogórskiej w Zakopanem. 1 stycznia 1931 r. otrzymał stopień mjr. piech. Przeniesiony do 57 pp, od stycznia 1932 r. pełnił służbę w 7 Okręgowym Urzędzie WF i PW w Poznaniu. W czerwcu 1934 r. został szefem sztabu w Komendzie Głównej Związku Strzeleckiego, zaś wiosną 1939 r. był oficerem do zleceń dyrektora Państwowego Urzędu WF i PW.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 025/1 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, estońskim orderem Orła 3 kl., fińskim orderem Białej Róży 4 kl., łotemskim Krzyżem Aizsargów pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Żonaty z Władysławą Beksińską, miał syna Jerzego (30 X 1935–1990), aktora i reżysera filmów dokumentalnych.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie i pamiątkową tablicę na obelisku przed Gminnym Ośrodkiem Kultury w Poroninie.