Franciszek Osmakiewicz

Urodził się 15 stycznia 1901 r. w Drohobyczu. Syn Wojciecha i Karoliny.

Uczył się w c.k. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu – w 1917 r. ukończył piątą klasę.

Podczas I wojny światowej od 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 4 komp. w Dowództwie Uzupełnień korpusu. Po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.

Od 1918 r. w WP. Brał udział w walkach z bolszewikami. Z dniem 1 października 1920 r. awansował na por. piech.

Co najmniej od 1923 do 1928 r. służył w 29 pp. Awansowany 1 stycznia 1932 r. kpt. piech., w tym też roku służył w 7 komp. Szkoły Podchorążych Piechoty, a w 1935 r. w 29 pp. Następnie przeniesiony do KOP. Wiosną 1939 r. był dowódcą 3 komp. granicznej baonu KOP „Podświle”.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził baonem KOP „Podświle”. Od 17 września walczył z Sowietami. Naczele baonu 23 września przeszedł na Łotwę, gdzie został internowany. Po aneksji łotwy przez ZSSR 25 sierpnia 1940 r. przewieziony do obozu jenieckiego w Kozielsku, a 2 lipca 1941 r. do obozu w Griazowcu. Po wybuchu wojny niemiecko–sowieckiej (22 czerwca 1941) i podpisaniu umowy Sikorski–Majski 3 września został zwolniony. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR. Wraz z armią przeszedł na Bliski Wschód. Następnie w 2 Korpusie Polskim. W marcu 1944 r. dowodził 24 baonem piechoty. Podczas bitwy pod Monte Cassino w maju tego roku w stopniu mjr. piech. był zastępcą dowódcy 18 baonu strzelców i sprawował je do połowy czerwca, przejściowo (od 17 maja) dowodził tym baonem.

Po zakończeniu wojny i przybyciu do Wlk. Brytanii oraz demobilizacji pozostał na emigracji w tym kraju. W 1964 r. awansowany przez prezydenta Augusta Zaleskiego do stopnia płk. piech.

Brał udział w działalności politycznej emigracji. Z ramienia Ruchu Odrodzenia Narodowego był członkiem III Rady RP (1963–1968).

Zmarł po 1970 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl. i srebrnym Krzyżem Zasługi.