Urodzony 25 listopada 1876 r. w Czerniejewie. Syn r Józefa, rzemieślnika i Michaliny z Węclewskich. W roku 1912 ukończył szkołę budowlaną. W tym samym roku zmarł mu ojciec. Utrzymywał matkę i rodzeństwo.
Po wybuchu I wojny światowej został powołany do niemieckiego wojska, gdzie ukończył kurs oficerski i otrzymał stopień aspiranta. Po wojnie powrócił do rodzinnej wsi. Od połowy listopada 1918 r. organizował ćwiczenia drużyn Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim (27 grudnia 1918 – 16 lutego 1919). Z członków „Sokoła” utworzył kompanię ochotniczą i w noc sylwestrową roku 1918/1919 wyruszył do Poznania. Kompanię czerniejewian zakwaterowano w Forcie VIII Grolman (nazwa na cześć gen. Karla von Grolmana), podporządkowując por. J. Tomaszewskiemu. Od 5 stycznia 1919 r. w dyspozycji komendanta OW I Poznań. 9 marca 1919 r. awansowany do stopnia ppor. piech. ze starszeństwem od 1 grudnia 1917 r.; 1 czerwca awansowany do stopnia por. i skierowany do intendentury. W roku 1921 przeniesiony do rezerwy. Zamieszkał w Kcynii, gdzie prowadził dobrze prosperującą cegielnię parową. Należał do Związku Powstańców Wielkopolskich. Działał w Bezpartyjnym Bloku Współpracy z Rządem. W lipcu 1928 r. wchodził w skład magistratu w Kcyni.
Po klęsce kampanii wrześniowej 1939 r. wysiedlony do Generalnej Guberni. Zamieszkał w Warszawie; prowadził niewielki sklep spożywczy. Po kapitulacji powstania warszawskiego 1944 r. dotarł rodziną do Piotrkowa Trybunalskiego. Zmarł 28 grudnia 1944 r. w wyniku choroby serca i płuc. W roku 1984 ekshumowany na cmentarz na Bielawkach w Bydgoszczy.
Żonaty z Elżbietą Kowalską (od lipca 1924), córki: Bożena Józefa (1926) i Janina (1929).
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
W. Kiełbowski, Złotowicz Franciszek (1876–1944), (w:) J. Karwat, Ziemia Gnieźnieńska w Powstaniu Wielkopolskim 1918/1919. Wybrane aspekty z perspektywy 100 lat, red. G. Musidlak, Gniezno 2018, s. 271; „Dziennik Bydgoski”, 1928, nr 161.