Gabriel Głowacki

Urodził się 23 maja 1901 r. w Studziance pow. Biała Podlaska.

Działacz niepodległościowy ps. „Prus”. Z dniem 1 stycznia 1929 r. mianowany ppor. rez. art.

Ukończył gimnazjum w Siedlcach, po czym od 1921 r. studiował na Wydz. Budownictwa Lądowego Politechniki Warszawskiej. Po dwóch latach studiów przeniósł się na Wydz. Leśnictwa w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, gdzie w 1929 r. uzyskał dyplom inżyniera leśnika.

Mieszkał w Warszawie. Pracował jako takstator i kierownik drużyny w Biurze Urządzania Lasu Dyrekcji Lasów. Następnie był kierownikiem Wydz. Urządzania w Dyrekcji Lasów Państwowych w Łucku. Potem inspektor i kierownik biura w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych w Warszawie.

Podczas kampanii 1939 r. ewakuowany z Ministerstwem Rolnictwa w kierunku wschodnim, ostatecznie przeszedł na Litwę. W 1940 r. powrócił na Lubelszczyźnie, gdzie pracował na podrzędnych stanowiskach w leśnictwie. Brał udział w ruchu oporu.

W lutym 1945 r. delegowany przez komunistyczny Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego do Łodzi dla zorganizowania pierwszej Dyrekcji Lasów Państwowych. Zajmował się m.in. masowym zalesianiem tego terenu. Był pełnomocnikiem zarządu spółdzielni „Las”, organizatorem jej łódzkiego oddziału. Do 1948 r. członek Wojewódzkiej Rady Narodowej. wykładowca encyklopedii leśnictwa w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego od jej uwtorzenia w Łodzi do przeniesienia do Olsztna. Funkcję dyrektora sprawował do 1949 r. Następnie na Wydz. Budownictwa Lądowego Politechniki Łódzkiej, które ukończył w 1952 r. Jednocześnie pracował w jako pracownik geodezji w Biurze Projektowym w Łodzi (do 1961 r.). Później był rzeczoznawcą ds. budownictwa, leśnictwa i biur projektowych w Narodowym Banku Polskim w Łodzi. W 1966 r. przeszedł na emeryturę.

Przewodniczący Wojewódzkiej Rady Łowieckiej (1945-1949), członek ZSL (od 1949 r.).

Zmarł w 1980 r.

Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał złoty i srebrny Krzyż Zasługi.