Galiński Adam Józef Apolinary

Urodził się 7 grudnia 1894 r. w Dunajewie pow. Przemyślany. Syn Kazimierza i Marii z Litwińskich.

Ukończył gimnazjum w Drohobyczu (1914 r.).

Członek „Zarzewia”, a od 1911 r. Polskich Drużyn Strzeleckich; od 1912 r. był dowódcą plut.

W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionie Wschodnim. Po jego rozwiązaniu (21 września) w Legionach Polskich. Służył w 3 pp LP. Ranny w 1915 r., po rekonwalescencji służył w taborach. W styczniu 1916 r. chory, po leczeniu przydzielony do baonu etapowego Komendy Legionów. Awansował na sierż. Ranny podczas bitwy pod Kościuchnówką (4-6 lipca 1916). Od września 1916 r. w I baonie 3 pp LP. W pierwszej połowie 1917 r. ukończył kurs dla oficerów kasowych i prowiantowych w Zegrzu.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Podczas przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) ranny, dostał się do niewoli austriackiej. Internowany w Szaldobos i Huszt.

Wcielony do armii austro-węgierskiej, w składzie 77 pp 23 marca wyjechał na front włoski. W czerwcu odkomenderowany do Marmaros-Sziget, gdzie pracował w komisji likwidacyjnej Legionów Polskich. 31 października powrócił do Dunajewa.

Po rozpadzie Austro-Węgier w listopadzie internowany przez Ukraińców. Zwolniony z powodu śmierci ojca i konieczności zaopiekowania się rodziną, po sprzedaży majątku w 1919 r. zamieszkał we Lwowie.

W 1920 r. uznany za niezdolnego do służby wojskowej, był komisarzem aprowizacyjnym 5 DP. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. int.

Mieszkał we Lwowie. Tam ukończył Wydz. Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza (wg M. Gałęzowskiego studiował w Akademii Handlowej).

W latach 1919-1927 pracował w handlu m.in. jako dyrektor Tow. Kolonialnego we Lwowie.

Założyciel i przez pięć lat I wiceprezes Zarządu Głównego Zw. Zawodowego Pracowników Ubezpieczalni Społecznych w Polsce.

Od 1922 r. wiceprezes Zw. Strzeleckiego Okręgu Ziemi Czerwieńskiej i Zw. Legionistów Polskich (także kierownik jego „Bratniej Pomocy”). Członek Federacji Polskich Zw. Obrońców Ojczyzny (prezes Okręgu Ziemi Czerwieńskiej).

Od początku lat 30. pracował jako dyrektor Kasy Chorych w Wągrowcu z tymczasową siedzibą w Obornikach, a następnie (od 1935 r.?) jako komisarz rewizyjny Kasy Chorych przy Okręgowym Urzędzie Ubezpieczeń w Poznaniu.

Członek BBWR, należał do współorganizatorów Zw. Przyjaciół Strzelca i Koła Seniorów Legionu Młodych, którego został prezesem. W 1931 r. był członkiem redakcji pisma „Praca Społeczna”.

W drugiej połowie lat 30. objął stanowisko dyrektora Ubezpieczalni Społecznej w Wilnie.

Należał do Zw. Legionistów Polskich (członek okręgowego sądu koleżeńskiego), był referentem opieki społecznej zarządu Zw. Rezerwistów w Wilnie (od 1938 r.? jego prezes).

Podczas II wojny światowej od jesieni 1939 r. był współzałożycielem i czołowym działaczem konspiracji piłsudczykowskiej w Wilnie. Członek utworzonej 28 grudnia 1939 r. Rady Wojewódzkiej, stanowiącej polityczne przedstawicielstwo konspiracyjnej SZP/ZWZ. We wrześniu 1940 r. przemianowano ją na Polityczny Komitet Porozumiewawczy, a jesienią 1942 r. na Konwent Stronnictw Politycznych. Był jednym z przywódców istniejącej w Wilnie pisłudczykowskiej organizacji Unia Demokratyczna i z jej ramienia wschodził w skład Komitetu Politycznego Kierownictwa Walki Podziemnej.

Służył także w ZWZ/AK. Wiosną 1942 r. współdziałał w tworzeniu szefostwa sanitarnego Oddz. IV Komendy Okręgu Wileńskiego AK i do wiosny 1943 r. pełnil obowiązki jego szefa.

Równocześnie sprawował wiele funkcji w Okręgowej Delegaturze Rządu RP na Kraj. W latach 1942-1943 szef Kierownictwa Walki Cywilnej przy tej delegaturze, a równocześnie w niej do sierpnia 1942 r. kierownik wydz. pracy i opieki społecznej ps. „Adam”. Od sierpnia 1943 r. był członkiem Kierownictwa Walki Podziemnej. Aresztowany wiosną 1944 r., przebywał w obozie pracy przymusowej w Prowieniszkach. 12 lipca uwolniony, po wkroczeniu wojsk sowieckiech do Wilna jeszcze w tym miesiącu powrócił do tego miasta.

Od września 1944 do 22 czerwca 1945 r. sprawował funkcję zastępcy Delegata Okręgowego Rządu, a potem do 19 lipca był ostatniem Delegatem Rządu w Wilnie.

Jednocześnie kontynuował działalność konspiracyjną w ruchu piłsudczykowskim.  Od sierpnia 1944 do lipca (?) 1945 r. redagował pismo „Znak”, organ Unii Demokratycznej. Zwolennik walki z Sowietami.

Aresztowany przez Sowietów, był więziony w Wilnie przy ul. Ofiarnej i przy ul. Łukiszki. Jako obywatel ZSSR sądzony w procesie członków Delegatury przed Trybunałem Wojennym NKGB Litewskiej SSR (11-12 grudnia 1945). Został wówczas skazany na karę 15 lat łagrów. Od 21 lutego 1946 r. więziony w Workutłagu, a od 6 stycznia 1949 r. w obozie o zaostrzonym rygorze Rieczłag (podobóz Szu-2), gdzie przez pewien czas sprawował funkcję felczera. Był inicjatorem tajnego nauczania Polaków w łagrze. W lipcu 1953 r. należał do organizatorów strajku w podobozie Szu-2. W drugiej połowie roku w ramach represji przeniesiony do obozu o zaostrzonym reżimie nr 7, gdzie pracował jako sprzątacz w baraku. 7 czerwca 1955 r. skierowany do Minłagu, a 7 stycznia 1956 r. do podobozu Zarządu Poprawczych Obozów i Kolonii Pracy Zarządu MWD Obwodu Jarosławskiego w Ugliczu. 16 października zwolniony z łagru, prawdopodobnie w listopadzie powrócił do Polski.

Zamieszkał w Warszawie. W 1959 r. wyjechał do żony do Stanów Zjednoczonych, gdzie zamieszkał na stałe. Działał w Stow. Polskich Kombatantów, Polskiej Radzie Jedności, delegacji polskiej do ACEN. Był przedstawicielem paryskiej „Kultury”.

Zmarł 2 sierpnia 1973 r. w Waszyngtonie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Mount Olivet.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.

Żonaty (od 23 XII 1931) z Jadwigą Selcer.