Urodził się 14 marca 1894 r. w Podgórzu (obecnie część Krakowa). Syn Wojciecha i Katarzyny.
Ukończył gimnazjum w Krakowie-Podgórzu, po czym podjął studia na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Członek Zw. Strzeleckiego, ukończył szkołę podoficerską.
W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Tur”. Służył w 1 i 5 pp LP. Był dowódcą sekcji i plut.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w żandarmerii. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szaldobos.
Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski w rejon Udine. Tam zdezerterował, po czym powrócił do Krakowa.
Od 1918 r. w WP. W styczniu 1919 r. służył w wydz. żandarmerii polowej Sztabu Generalnego, skąd został przeniesiony do dowództwa żandarmerii DOGen Łódź. 25 września 1919 r. mianowany ppor. żand. i przydzielony do Dowództwa Żandarmerii Polowej w Grodnie. Jesienią 1920 r. przeniesiony do Dowództwa Żandarmerii MSWojsk., skąd został odkomenderowany dla dokończenia studiów prawniczych na Uniwersytecie Jagiellońskim. 4 maja 1922 r. uzyskał doktorat praw.
Zweryfikowany jako por. żand. z 1 czerwca 1919 r., w grudniu 1922 r. został przeniesiony z Głównej Komendy Straży Granicznej do wydz. żandarmerii w Dep. I Piechoty MSWojsk. Awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. żand., od 1 września był oficerem I dyonu żandarmerii. 17 marca 1927 r. przydzielony do wydz. żandarmerii Dep. I Piechoty MSWojsk, a 1 czerwca do Dowództwa Żandarmerii MSWojsk, w którym objął stanowisko kierownika referatu. 1 stycznia 1931 r. awansował na mjr. żand. Od 1 czerwca 1933 r. I zastępca dowódcy Żandarmerii MSWojsk. 19 marca 1937 r. awansował na ppłk. żand.
Podczas kampanii 1939 r. 5 września objął stanowisko dowódcy żandarmerii OK nr I, po czym od 10 września dowodził żandarmerią Obrony Warszawy. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. w oflagu XI B w Brunszwiku, VIII B w Silbergu oraz VII A w Murnau. Uwolniony 29 kwietnia 1945 r. przez wojska amerykańskie, został szefem służby bezpieczeństwa w Polskim Ośrodku Wojskowym w Murnau. We wrześniu 1946 r. powrócił do Krakowa.
Pracował w tamtejszym magistracie. Do 1956 r. represjonowany i szykanowany przez funkcjonariuszy UB, potem pracował jako radca prawny w Zw. Niewidomych.
Zmarł 17 grudnia 1974 r. w Krakowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim kwat. LXIV.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Zofią Pieczarka, miał syna Adama (22 VII 1924-11 IV 2013), prof. historii.
L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 179/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; R. Starzyński, Cztery lata w służbie Komendanta. Przeżycia wojenne 1914-1918, Warszawa 1937.