Garbarczyk Roman

Urodził się 16 stycznia 1895 r. w Książu pow. Śrem. Syn Antoniego, krawca, i Stanisławy z Kozłowskich.

Ukończył szkołę powszechną w Książu, po czym przez siedem lat kształcił się w gimnazjum w Śremie. Członek Tow. T. Zana.

W czasie I wojny światowej w marcu 1915 r. powołany do armii niemieckiej. Jako dowódca działonu uczestniczył w walkach frontowych. W grudniu 1918 r. powrócił do Książa.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Jako dowódca drużyny w nocy 30 grudnia wziął udział w rozbrajaniu niemieckiego garnizonu w Śremie. Od 6 stycznia 1919 r. służył w 2 komp. baonu śremskiego. Uczestniczył w walkach w okolicach Leszna. Następnie w 6 pstrz wlkp (potem: 60 pp). Od marca elew szkoły podoficerskiej w Poznaniu, potem dowódca plut. Od września dowódca 8 komp. 60 pp. Uczestniczył w walkach z bolszewikami i w czerwcu 1920 r. został ranny. Leczył się w szpitalu w Wilnie. We wrześniu mianowany ppor. piech. Powrócił wówczas na front i ponownie został ranny. W październiku leczył się w szpitalu w Ostrowie Wlkp. i w Poznaniu. Po rekonwalescencji został adiutantem 60 pp.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na kpt. piech., do sierpnia 1927 r. służył w 60 pp jako m.in. dowódca komp. Następnie należał do kadry baonu podchorążych rezerwy w Śremie. Dowodził w nim komp. Awansowany 1 stycznia 1932 r. na mjr. piech., od kwietnia był dowódcą baonu 11 pp. Od sierpnia 1935 r. kwatermistrz pułku.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Po kapitulacji Armii „Kraków” pod Tomaszowem Lubelskim 20 września dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej m.in. oflagu XI B w Braunschweigu i w oflagu II C w Woldenbergu. Uwolniony 31 stycznia 1945 r. przez oddziały Armii Czerwonej, powrócił do kraju.

Był pracownikiem umysłowym w Tarnowskich Górach. Od września 1945 r. w Sztabie Zaopatrzenia Zagłębia Dąbrowskiego, a po jego likwidacji w 1948 r. w Zrzeszeniu Spółdzielni Inżynierii Budownictwa (do 1949 r.). Następnie pracował jako kierownik narzędziowni czy st. referent w różnych miejscach, zaś na początku lat 60. na pół etatu w Centralnym Składzie Opału i Materiałów Budowlanych.

Zmarł 1 grudnia 1964 r. w Tarnowskich Górach i został pochowany na cmentarzu w Książu Wlkp.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 11 IV 1923) z Anną Sroczyńską, miał dwóch synów m.in. Macieja